Voorbij het paleis
groeien klein de bloemen
de vogels kijken niet
een ster beweegt
de maan staat op
en ik hoor een mens.
Een bel beweegt zachtjes
en hoelang nog duurt de nacht ?
De dood nadert
de tempels zijn al grijs
en in geen enkele droom
was ik reeds hier geweest.
Vriend van plaats en tijd
alles is nu anders hier
de vogels van tevoren nog
zijn verzwegen uit de lucht
er is een zee van land gegroeid
en het gras is veel te diep
(weet dat ik dikwijls aan je denk)
Er is een groene vlinder
die in een bloem verdrinkt
daar vlakbij staat een boom
die zich zijn bloesems plots herinnert.
Een bloem die 's nachts bevroor
negeert de glazen dageraad
een misdienaar die door het veld kruipt
ruikt aan de korenwortels
de allerlaatste sneeuw valt toch niet
en ik wacht, de aarde wacht
tot de zon een woord splijt.
1967. Tu Fu is een Chinese dichter uit de T'ang periode.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten