Schauvliege

GROOT NIEUWS. Joke Schauvliege gaat op buitenlandse missie en wel naar Californië waar die onnozele sequoia's nu al duizend jaar in de weg staan. Daar moet iets aan gedaan worden en die watjes van Amerikanen kunnen dat niet, dus Joke springt dapper in de bres en schreeuwt haar slogans 'Waar een wei was komt een weg, waar een bos was komt een baan', dat zal ze leren, zij hebben daar trouwens een uitdrukking voor 'talking through your ass', en geloof me, Joke kan dat als geen ander. Eindelijk licht aan het eind van de vervloekte sequoia-tunnel, duizend jaar verdomme, het moet gedaan zijn.

Engels

Ik keek gisteravond naar het formidastische No direction home van Martin Scorcese over Bob Dylan die zich uitgebreid liet interviewen en weer was ik blij dat toen ik zestien was Like a rolling stone nummer één was eerder dan wat schunnige rijmelrap of drensende dj's van nu. Ik had een mono pick-upje met de luidspreker in het afneembare deksel. Dagen en weken speelde ik de platen van Dylan onafgebroken en noteerde de teksten zo goed en zo kwaad ik kon om ze dan later in het woordenboek op te zoeken en zo bijeen te puzzelen. Het is geen wonder dat ik dankzij die zeer intellectueel lonende inspanningen nagenoeg tweetalig ben geworden en meer Engelstalig werk in mijn bibliotheek heb dan Nederlands. Hail Bob !
Engels werd voor mij een obsessie, zelfs toen ik veertien was en in het preventorium in Den Haan verbleef probeerde ik al hits van Cliff Richard (of all people) te vertalen, het zat me in het bloed. De Dylan-studie die ik aanving voordat al die songboeken op de markt verschenen later zette zich door omdat ik  een fanatiek lezer en literatuurfreak was. Dus ging ik naar de Slegte en kocht mij de verzamelde werken van Shakespeare die daar toen voor een prikje lagen. Thuisgekomen wou ik vanaf het begin lezen en startte met The Tempest, maar helaas, het was boven mijn mogelijkheden en dat was een bittere, maar achteraf, begrijpelijke vergissing. Ik begon met het woordenboek bij de hand Steinbeck (The pearl etc.) en Caldwell te lezen en dat ging wél. Maar dan werd ik weer door ambitie gegrepen omdat ik van mijn prof literatuurgeschiedenis, de onvolprezen Firmin Mortier geleerd had dat Ulysses van James Joyce het belangrijkste boek van de eeuw was (correct !) dus ik spaarde om het te kopen. Het koste 600 frank en ik kreeg 50 frank 'zondag' dus je begrijpt wat een inspanning dat was. Ik kwam thuis met het boek en ik wou het in een gewijde stemming beginnen lezen als een intellectuele hoogmis, maar helaas, dat Engels was totaal onbegrijpelijk voor mij en dus onderging ik weer een bittere vernedering. Pas een kleine vijftien jaar later probeerde ik het opnieuw en nu was het één groot feest, in de jaren tachtig en negentig heb ik het boek zeven keer gelezen (vijfmaal in het Engels en twee verschillende Nederlandse vertalingen) en toen ik mijn antiquariaat begon noemde ik het Joyce Royce omdat Joyce & co (naar Shakespeare &co in Parijs) benomen was door een Nederlands vertaalcollectief. Mijn liefde voor het Engels is er altijd gebleven en de Engelsen die met mij scrabble hebben gespeeld hebben het geweten. Deze blog is dan ook grotendeels Engelstalig. Suits you sir !

Europa

Ik las een stuk over verslaafde psychiatrie-patiënten in De Standaard Weekblad (altijd top !) waarin een man geciteerd werd (bij benadering) 'Ik was misschien een zonnekind dat vaak te dicht bij de maan wou zitten'. Mooie zin, en dezer dagen heb ik hetzelfde gevoel rond Europa, Amerika enzomeer. Iedereen schijnt Europa beu te zijn, iedereen schijnt de democratie beu te zijn, iedereen wil iets anders maar weet niet wat, In Frankrijk staken ze tegen een wet die in feite in hun voordeel is maar ze komt van Hollande DUS ze is slecht en we steken een politieauto in brand en willen politieagenten vermoorden, een betoger die wil tussenkomen wordt ineengeslagen, waarschijnlijk voor een toekomstige betere wereld waarin willekeurig geweld fijn is zolang het tegen 'de regering' is die uiteraard, persé fout is. Hongarije kleedt de democratie uit, Polen ook, Oostenrijk staat op het punt een crypto-fascist te verkiezen, wat Rusland betreft weten we hoe laat het is, wat Turkije en China betreft ook en in Zuid-Amerika gaat de zon ook onder en dan gaan de Britten onder leiding van, en ik citeer een Britse komiek 'an idiot impersonating an idiot' namelijk Boris Johnson hun eigen heilloze koers varen en het Europese project kelderen. Ik denk dat wij, en vooral onze kinderen en kleinkinderen er erg slecht voorstaan en dat wij zeer goed moeten uitkijken. Met staatsondergravers en haatzaaiers als Dewinter en De Wever (weinig verschil in feite) staan wij er ook al slecht voor, dus als je je democratische rechten wil gerespecteerd zien moet je nu echt wel beginnen wakkerworden en scherp uitkijken voor het te laat is.
Naschrift n.a.v. een facebookcommentaar:  Toch is het zo dat onze generatie in een ongelofelijke historische periode heeft geleefd na de Tweede Wereldoorlog waarin ook een enorme rijkdom werd gegenereerd, in Europa dan toch, en een zekere zorgeloosheid cfr de hippies waarvan ik deel was, maar de zogenaamde baby-boomers die nu worden afgeschilderd als profiteurs (count yourself in ) hebben wel een enorme bijdrage aan die welvaart geleverd en aan de groene beweging, het feminisme, de gelijkberechtiging van holebi's en noem maar op en nu moet dat alles op de schop van de neo-natioinalistische nihilistische democratieverdelgers en dat zit mij dwars want in mijn opsomming van daarstraks heb ik Afrika (oh dear, look at the Kabila- and Zuma etc monsters) het totaal vermaffiaseerde Italië en noem maar op, god, woorden schieten mij te kort.

Stilte

Nu ik sprakeloos ben en zwijg Gaan al die stiltes over jou Al die grote gaten in de lucht Alles in details onuitgesproken En als een onzichtbare spiraal Cirkelt al dat zwijgen rond Wie en wat en waar je bent   Op mijn bureau liggen stapels papier Maagdelijk en onbeschreven Maar toch zwanger van je schaduw Eigenlijk zijn ze al een boek Een uitputtende beschrijving In zinnen en letters van lucht Ik zie het helemaal voor me

Boek

Ik las tot tweederden uit van A little life van Hanya Yanagihara maar nu geef ik het op. Op het nieuws zien we dagelijks miserie en geweld maar de ergste beelden blijven ons bespaard en je maakt er ook wat abstractie van omdat je anders niet kunt voortleven. Maar als je in een goed geschreven boek met je neus op ijselijk kindermisbruik wordt geduwd en wel in die mate dat je er fysiek onwel bij wordt is de literatuur plots een martelkamer. Ik was er zo van ontdaan dat ik ben moeten stoppen met lezen en het boek bij het oud papier heb gelegd. Normaal doe ik dit nooit, ofwel houd ik een boek bij ofwel geef ik het door aan vrienden maar nu had ik het gevoel dat het een vergiftigd geschenk zou zijn dat mij achteraf niet in dank zou worden afgenomen. Ik denk dat ik nu iets vrolijks wil lezen of een onbeduidende thriller ofzo.