John Lennon

SO MUCH PAIN
I CAN'T EXPLAIN
(John Lennon)
eigenlijk vat dat het allemaal samen
Mensen rondom je sterven, of ze lijden, je eigen leven wordt herleid tot drie straten of een vierkante kilometer, je dromen verwoesten je, de kranten, de magazines doen je het ergste vermoeden, je spaargeld is niks meer waard en op de beurs verlies je tienduizenden euro's en elke dag zit je in hetzelfde café omdat je nergens anders meer naartoe kan en ze vragen je hoe het met je gaat ( ah, goed... hé, want je moet beleefd blijven)
So much pain
I can't explain
Ik herinner me nog levendig de dag dat John Lennon vermoord werd, ik had een natuurvoedingswinkel in Westmalle en zette onmiddellijk een foto met kaars ervoor in het uitstalraam en luisterde heel de dag naar de radio tussen treurige gesprekken met vrienden over de hele wereld in. Waarschijnlijk de treurigste dag uit mijn leven in al zijn uitzichtloze zinloosheid
 Ik wou dat ik nog kon reizen, dan zou ik graag éénmaal naar Liverpool vliegen en op 'John Lennon Airport' landen, wat een troost zou dat zijn, een magere, maar toch een troost
So much pain
I can't explain

Woonzorgcentrum

Dikwijls als ik mijn moeder ga bezoeken tref ik haar aan in diepe slaap. Ze heeft mij op het hart gedrukt haar dan niet wakker te maken, 'als ik slaap, wil dat zeggen dat ik het nodig heb'. Ik sla haar dan even gade in haar bed en zie hoe de slaap van kinderen of volwassenen (niet-bejaarden) anders is dan die van haar. Haar rust heeft iets krampachtigs, welhaast onherroepelijks alsof het een laatste fase was voor het einde. Als ik zeker ben dat ze nog ademt laat ik de kleinigheid die ik heb meegebracht achter en sluip weg. Vaak betreft het een magazine dat ik gelezen heb en dat zij naar eigen zeggen ook wel wil inzien, zoals ze ook nog een abonnement heeft op de krant alhoewel ik mij afvraag wat ze daar nu nog van begrijpt maar als ze graag een krant wil, dan krijgt ze die ook. Mijn wegsluipen houdt ook een zekere opluchting in omdat ze als ze wakker is altijd dezelfde vragen stelt die ik al eens eerder heb geciteerd en dat ze die vragen tot vijfmaal op een halfuur herhaalt wat zenuwslopend is. Ook komt ze soms listig uit de hoek 'Er zijn er die een auto hebben (ik dus) maar die mij zelfs niet naar ons huis in Edegem willen brengen, naar ons moeder die altijd zo goed geweest is voor mij en die ik een mooie vaas wil geven, maar ja, je weet hoe de mensen zijn.' Ik kom natuurlijk niet onvoorbereid en zeg dat ik die dag te voet ben of dat ik nog boodschappen moet doen en dat het iets voor volgende week zal zijn. Jaren geleden heb ik proberen uit te leggen dat dat huis na de dood van haar moeder meer dan dertig jaar geleden verkocht is maar dat is ze vergeten of heeft ze verdrongen. Ik wil haar ook geen verdriet doen want weinig is zo aandoenlijk als de smart van een demente negentigjarige. En zo gaan we verder door onze beperkte tijd van uitzichtloosheid en ziekte en verdwalen in onze respectievelijke kwalen en we hopen te slapen en dan weer wakker te worden en nog eens en nog eens, vandaag en alle dagen.