Julie Otsuka


Ik las Julie Otsuka's The Buddha in the attic (de zin van deze titel is mij uit de lectuur niet duidelijk geworden maar peu importe). Misschien even opmerken dat ik alles samen zo'n twee jaar in Japan doorbracht en een vijftal strekkende meter Japanse literatuur en boeken over de Japanse cultuur in mijn bibliotheek heb wat mij misschien geen specialist maakt maar toch een bescheiden kenner en dit boek is misschien het schokkendste uit mijn verzameling hoewel de schrijfster Amerkaanse is (waarschijnlijk een 'nissei', tweede generatie Japanse geboren in Amerika) Het boek is strict genomen geen roman maar een dramatische treurzang of lamento van tientallen anonieme vrouwenstemmen die het verhaal vertellen van de bruiden die in Japan geronseld werden uit de meestal zeer arme en rurale bevolking. Zij kregen foto's te zien van Japanse mannen in Amerika en traden zo  in het huwelijk vanop afstand. Dan werden ze op een schip gezet waar ze in derde klasse in vaak mensonterende omstandigheden de ocean overstaken waarbij het vaak tot seksuele complicaties kwam, al was het maar uit pure verveling. Bij aankomst in de States bleek dat hun 'echtgenoten' meestal foto's van soms twintig jaar oud hadden opgezonden en dat hun zogezegd riante levensomstandigheden vaak neerkwamen op die van ingehuurde rechteloze landarbeiders op de grote farms. De vrouwen werden door de seksueel uitgehonderde mannen snel tot vleselijke echtgenote gemaakt en dit zonder veel tederheid of complimenten. Vervolgens kregen ze te maken met diepgaand racisme, naijver als ze door hun naarstigheid iets lijken te gaan bereiken en  het verbod om land te bezitten. Ze krijgen kinderen en als die opgroeien wensen die geen Japans meer te spreken en willen ze zich zo goed mogelijk in de Amerikaanse cultuur inpassen en schamen zich voor hun ouders. Dan komt de Tweede Wereldoorlog eraan en de Japanse aanval op Pearl Harbour en worden al die Japanse gezinnen geïnterneerd in kampen waar ze weer tewerkgesteld worden op farms. Einde boek. Ik was er niet goed van maar kan het toch sterk aanbevelen omdat velen deze geschiedenis gewoon niet kennen.