Irmgard Keun

Ik las 'Kind van alle landen' van de Duitse schrijfster Irmgard Keun (1905-1982) die midden jaren dertig een stormachtige verhouding had met Joseph Roth in Oostende. Het verrukkelijke boekje is geschreven vanuit het perspectief van het tienjarige meisje Kully die een erg bijdehante meid is met ongewone invalshoeken bij haar kijk op de verwarrende volwassenenwereld. Sommige ervan doen je plots helemaal anders naar je eigen volwassen werkelijkheid of wat ervoor doorgaat kijken.... De vader is min of meer op Roth gemodeleerd en maakt van alles een (financiële) puinhoop. De moeder ondergaat alles en klampt zich vast aan de dochter die erg om haar bezorgd is. Zo is er een grappige en tegelijk intriestige passage waar de vader en de dochter in New York zitten maar de moeder heeft de boot gemist. Kully weet dat ze niet alleen kan slapen en tracht haar vader te overhalen een telegram naar zijn Nederlandse uitgever te sturen zodat die bij haar mama kan slapen zodat ze niet verdrietig is, een oude vriendin komt misschien ook in aanmerking maar die ruikt niet lekker. De vader staat hier uiteraard zeer weigerachtig tegenover wat het begripsvermogen van Kully die niet doorheeft wat het volwassen samenslapen inhoudt, overstijgt. Dit is een erg fijn boek van een schrijfster die begin jaren dertig twee Europese bestsellers schreef maar vluchtte voor de nazi's en daarna totaal onterecht in de vergetelheid sukkelde. Ik zou dit niet laten liggen.

Svetlana Alexijevitsj

Ik las De oorlog heeft geen vrouwengezicht van Nobelprijswinnares literatuur Svetlana Akexijevitsj nadat ik vorige zomer (voor ze de prijs won, mag ik er ook eens vroeg bij zijn ja ?) Dit was geen wandeling in het park, tot twintig maal toe heb ik het boek even moeten wegleggen om op adem te komen en mijn pijn, verdriet, ontreddering te kunnen verwerken, vaak brandden de tranen achter mijn ogen en soms liepen ze er gewoon uit, als lezen ondraaglijk wordt vertolkt het iets wa...t je nergens anders ziet: de verhalen van al deze vrouwen, honderden hier, maar in werkelijkheid miljoenen zeggen iets dat ver voorbij het klassieke verhaal van de totalitaire staat gaat maar ik begrijp de 'apparatsjik' die hier moest mee omgaan wel hoor, er was een officieel verhaal 'wij wonnen, en kameraad Stalin is fantastisch' en dan komt daar zo'n onnozel Wit-Russisch vrouwtje en die heeft toch wel naar al die simpele mensen geluisterd zeker en ook nog eens hun hartverscheurende verhalen opgetekend, GROOT ALARM. En toch, als je de ongelofelijke moed, het pattriotisme, de doodsverachting van die mensen aanvoelt word je zo klein. Ik begrijp ook de paniek van de Chinese parrtijkaders die protest zien maar wel 1,3 miljard mensen moeten regeren die helaas niet klaar zijn voor democratie zoals wij die kennen, al de middelpuntvliegende krachten in het Chinese rijk zouden het vernietigen (dat hebben we al in een mini-versie gezien in Irak) en ondanks mijn diepe haat tegen alle autoritaire regimes en hun onderdrukking kan ik begrijpen dat daar de macht hebben wel winstgevend zal zijn maar niet noodzakelijk gemakkelijk. Maar terug naar Svetlana Alexijevitsj ; zij schrijft geen echte literatuur maar ook geen echte journalistiek, het is een nieuwe tussenvorm die terecht gelauwerd is maar om haar te lezen als gevoelig mens moet je wel moed hebben. Toch maar doen !

Nu

Bon, de kogel is door de kerk met de Brexit. Dat moet nu maar zo snel mogelijk gaan want, kijk eens, ze stemmen UIT en gaan dan ineens op de rem staan, neen dus, trap het af. En ja, ze zijn door de brexiteers enorm leugenachtig bedrogen, want wat gisteren de waarheid was, 385 miljoen per week terug naar de NHS wordt nu door aartscrapuul Farage al bij het groot vuil gezet. Toch hebben miljoenen mensen neen gestemd uit een misschien onbestemd maar diepgevoeld ongenoegen dat overigens in vele landen in Europa leeft en best niet zou genegeerd worden of het kost ons alles. Wat de afbrekers Wilders, Dewinter, Le Pen en andere zielige demagogen bezielt heb ik eigenlijk nooit begrepen maar dat ze een buikstem vertolken moet nu wel duidelijk zijn. Als je dan een geriatrische sukkel als Juncker bezig ziet of een super Vanden Bossche, genaamd Verhofstadt (kassa, kassa, mandaat, mandaat, kassa kassa) zakt de moed je in de schoenen. Ik denk dat Europa een groots vredebrengend project is, met al zijn gebreken, net als de euro, maar zonder wordt het desastreus, dus wat hebben wij nodig ? Nieuwe, jongere, bezielde leiders die Europa up to date brengen en, als dat mogelijk is, orde op zaken stellen. Heel die Oost-Europese janboel die wij erbij hebben betrokken gewoon om GROTER te zijn is onzin, die post-communistische landen komen uit zo'n trauma dat ze moeilijk één front kunnen vormen met West Europa dat trouwens de laatste 25 jaar vergiftigd is door het neo-liberalisme dat met Thatcher en Reagan begon, dan Blair en bij ons sujetten als De Gucht et tutti quanti die de maatschappij totaal vergiftigd hebben. Europa moet gered worden of we verzinken weer in chaos en debiliteit, nu asjeblief , NU !