En ik verdwijn in't standbeeld
van de stille kille herfst
met vragen over zomers
die al lang voorbij zijn nu
of nooit nog kunnen komen.
Ik ben als winter in je hart
of een woestijn wit van de wind
met stenen, rotsen op een rij
die je om en om keert, één na één.
Blind geboren, zo geleefd
als nagels krassend op het bord
en eens verdween ik in je hand
maar waar ik nu ben weet geen mens.
herfst 1977
Geen opmerkingen:
Een reactie posten