De vrouw beluistert schuw
de nacht, het donker schooien,
en verbeeldt zich veiligheid
in rumoer, lawaai en leven,
catastrofe en katharsis.
Vindt zij rust nabij de kaarsen
die schemer zegelen en ijken
met geveilde hunker en
formules die dooddroog
de mens, zijn leed, vertalen ?
Komt vannacht een pelgrim langs
vanuit de duisternis, de test
van ijzel, slagregen en hagel ?
Speurt hij naar het spoor der jaren
als een leger op maneuvers ?
Hier is niemand, hier is niets,
zelfs geen klopgeest, enkel vadsigheid
die groet vanop de pui, breedvoerig,
van een herenhuis waar zelden
in de meiboom wordt geloofd.
1987. Gepubliceerd in Deus ex Machina nr. 57, 1991
Geen opmerkingen:
Een reactie posten