Hij zag wel wat in medelijden
- met zichzelf vooral -
en vaak met vrienden die niet vroegen
of gaven om zijn schouderklopjes
per retourpost terugverlangd.
Toch zag hij soms de kans
een standbeeld op te trekken
met woorden die hij waardig wist
verwondering te wekken
bij jeugdwerkers en leraren
die, rusteloos als het hen siert,
naar relevantie zoekend waren.
Ook had hij nauwe banden met veel flessen
zodat zijn ochtenden wrang zinderden
na een dorst door niets te lessen.
Zou hij posthuum gelauwerd worden,
zijn verleden had een toekomst.
1986. Gepubliceerd in Deus ex Machina nr. 57, 1991
Geen opmerkingen:
Een reactie posten