In hostessclubs nemen ze je asbak weg nog voor je er naar gekeken hebt en je krijgt er een nieuwe die nog iets netter opgeblonken is. Ze geven je ook hapjes die een muis net aankan. Je krijgt er warme lucht en koude whiskey en hakkelt in een Japans waarvan zij kirrend zeggen dat het zo "josu" (welbespraakt, goed) is maar waarom krijg je dan echt niets gezegd van al wat je wou zeggen ? En waarom weten zij niets te zeggen in de 50 woorden die jij meester bent ? Daarover spreken wij niet; en wat een marteling voor die hostessen wiens plicht het is het jou ten allen prijze naar de zin te maken terwijl ze zien dat het er toch niet in zit. Pijnlijk. Dus als je naar je sigaretten loenst zitten er al drie vrouwen klaar met hun aanstekers en kan er toch nog gelachen worden. Je doet een slok van je whiskey of bier en prompt wordt er bijgevuld zodat je eigenlijk nooit weet hoeveel je nu eigenlijk gedronken hebt. Dat zorgt ook voor creatieve eindafrekeningen bij je vertrek. En de minuten gaan voorbij, maar traag. Alles gewikkeld in superbeschaafde omgangsvormen met allerlei beleefdheidslagen waarvan de helft je ontgaan maar je weet dat ze er zijn. Een haast ondraaglijke beleefdheid en dienstbaarheid die god weet wat verbergt. Soms vraag je je af of zij het zelfs echt vervelend vinden. Dat kom je niet te weten. In zo'n club zit je in feite beter alleen met drank en eten, dan kan je kijken hoe ZIJ het doen. Dit uitgaansleven, jij kan daar niet echt deel van zijn als observator. Toch viel zo ééns mijn blik op een beeldschone hostess die Sayuri heette en die zelf blijkbaar ook wel wat in mij zag. Ik kreeg zelfs haar privé-nummer en wij voerden eindeloze haperende aftastende gesprekken waarbij het duidelijk was dat het management van de club niet happig was om hun sterren intiem te zien worden met de klanten, zeker niet als ze buitenlanders waren. Ze wou wel, ze kon niet, ze zou wel, ze kwam niet, ze hoopte dat ...maar vreesde... ze dacht dat ik dacht en en en maar haar stem was altijd even diep en sexy en en en, ach je kent dat. En dan was mijn verlof voorbij en kon ik alleen haar mooie naam meenemen. Sayuri.
oct. 1985
Geen opmerkingen:
Een reactie posten