Wat toentertijd de waan was
wordt nu werkelijk en waar
wat dezer dagen waardevol wordt
wekte toen wrevel en misbaar.
In een hart versplinterd
en haast diepvervroren
werd ongewild en onverwacht
gewonnen wat ik dacht verloren.
En ik tel geen regenbogen
en laat de lucht de lucht zijn
maar verdrink wel in je ogen.
Voorbij de wil en het verlangen
verlies ik elke wens en weten
en lik de tranen van jouw wangen.
1987.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten