Wie zich dompelt in het drijfzand
van de doorzopen ogen aan een toog
die wankelt onder ongericht gewicht
en ladderzatte lippen die niet vloeken
maar letter na letter vergeten.
Wie zich drenkt aan deze voze stroom
van labyrintisch leven na lafenis
kan ook een waarheid vinden
als hij geen puist krijgt van Bukovski
en zijn metafoor hier.
De werkelijkheid is weer naakt
en ook elders in dat ander lijden
is er kans op kundig vinden.
1988.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten