Brug

Grote goudklompen die als poten
van ooievaars neerkomen
in de weegschaal van het landschap.
Waar bellen ruisen als gebladerte
en ringen aan elkeens vingers stralen
waar alles nu zon is
en gelach in de verte en dichtbij
ik ben nooit moe ik kan vrij verder
ik kom nooit meer aan
er is geen vertrekpunt
dit is de brug van het strand naar de zee.

Ik voel me alsof ik voel
dat ik ga sterven
wie ben ik die ik ben me voelend ?
Een lied van wiegende kusten
en deining siddering
een vergeten herinnering
denk zonder weten
bemin zonder voorwerp.
Ik droom een gedachte
en leef in de droom van die gedachte
de gedachte droomt mij tot hier.



3 juli 1968