Geluksdromen

Eergisterennacht droomde ik fijn en dat was lang geleden. Ik zat in een trein en keek naar een schitterend zonovergoten landschap dat mij met totaal geluk vervulde en blij maakte, ik kon er eindeloos naar kijken. Een mooie vrouw die ik niet kende kwam naast mij zitten en wij vielen samen in slaap op de bank maar elkaar innig omarmend, later vreeën wij maar het slapen was in zekere zin intenser.
Dan kwam een andere droom: in de straat waar ik ben opgegroeid was er 'het weike' tussen twee huizen, en daar voetbalden en ravotten wij, nu was ik daar terug met een koppel en achteraan stond een boom in bloei in de weldoende zonneschijn, de man was niet geïnteresseerd, de vrouw wel maar ze kon niet aan de takken, ik  wel, dus trok ik een tak naar beneden waar roze bloesems en rode vruchten aanhingen en nu kon zij die ruiken of eten wat mij zeer gelukkig maakte.
Nog later droomde in van mijn ouderlijk huis (vlakbij 'het weike') en aan de achtergevel bloeide een prachtige plant of boom met ongelooflijk grote helblauwe bloemen. De buurvrouw kwam om een tak vragen en ik gaf die haar met vreugde. In de droom werd gezegd dat dit familie van de japanse kersenbloesem was die in de jaren vijftig en zestig in onze straat stond maar die is roze terwijl dit onvoorstelbare blauw echt van een andere orde was. Heel de nacht bleef ik me die prachtige droombeelden voor de geest halen en ik voelde mij gelukkiger dan ik in jaren geweest was, ze gaven mij als het ware een spirituele 'uplift' en ook nu denk ik er met plezier en  eerbied aan terug
En nu lees ik A tale for the time being van de zeer getalenteerde Ruth Ozeki (van My year in meats) waar zij herhaaldelijk het prachtige, ultiem boeddhistisch gezegde aanhaalt: GONE, GONE BEYOND, GONE BEYOND THE BEYOND ! Ach, kon het maar ...

Dromen over doden

Ik droomde vannacht tot tweemaal toe van dode vrienden; dat geeft altijd een dubbel gevoel want soms weet je in de droom zelf dat ze dood zijn en soms niet. Vannacht waren het de twee varianten, van de eerste wist ik het niet in de droom terwijl ik bij de tweede, Wannes Van de Velde zeer bewust was van het feit dat hij overleden was en tegelijkertijd het normaal vond van met hem in een mooi weids veld te staan keuvelen. Hij vroeg me zoals vroeger een boek voor hem te bestellen en ik wilde dat graag doen hoewel ik al 3,5 jaar geen antiquariaat meer heb maar mijn grootste probleem in de droom was; hoe verkoop je in 'shemelsnaam een boek aan een overledene hoezeer die er ook naar vraagt.
Soms ben ik vermoeider bij het opstaan dan bij het slapengaan

Alzheimer

Alzheimer

Ik was eens te meer in het rusthuis op bezoek bij mijn Alzheimerende moeder die haar gewone vragen stelde:
- Woon jij hier eigenlijk in de buurt ?
- Ja, achter de hoek
- En heb je werk ?
- Ik ben op pensioen, moeder....
- En heb je een vriendin, dat zou toch gezellig zijn, in plaats van altijd zo alleen.
- Nee, dat komt er niet meer van.
Maar nu ging ze naar een nieuw octaaf:
- Had jij geen familie in Holland ?
- In Holland ? Nee.
- Ah zo, ik dacht via je broer (die ik niet heb) of via je vader of je moeder ofzo...
- Maar JIJ bent toch mijn moeder, komaan zeg !
Er verscheen een wonderlijke glimlach op haar gezicht;
- Is dat waar, nu ben ik echt blij. Gij mijn zoon, wel wel wel, hoe goed.

Begin er maar aan hé !

Tien over acht

Vannacht droomde ik dat ik samen met een vriendin van vroeger in een mij onbekende kamer sliep. Ik werd wakker in een stralende ochtend en ging op zoek naar het toilet. Ik keek op mijn uurwerk en zag dat het tien over acht was. Er gebeurden nog enkele dingetjes en toen werd ik in het écht wakker thuis in mijn bed. En inderdaad, ik moest plassen. Daarna keek ik op mijn horloge en hoe laat was het ? Juist, tien over acht. Ik vond dat grappig.
Door mijn ziekte heb ik veel slaap nodig dus ik ging weer naar bed om door te slapen tot een uur of elf. Toen droomde ik weer; ik zat in het café waar ik elke dag de krant ga lezen en vertelde de cafébaas en enkele tooghangers van naaldje tot draadje de twee bovenstaande anecdotes.
Soms vind ik dat mijn domen overuren maken.

Dromen

Ik droom veel, zoveel dat ik soms vermoeider opsta dan ik ben gaan slapen. Ik droom ook halfbewust zodat ik tijdens de droom min of meer wéét wat er gebeurt en er af en toe kan op ingrijpen. De laatste maanden heb ik een soort van droomritueel ontwikkeld dat sommigen misschien 'bidden' zouden noemen maar dat ligt mij zo niet. Ik reciteer mijn Abra-Melin invocatie ( zie Transacties in de Duisternis en andere geschriften op deze blog waarover ik overigens niet wens te discussiëren) en sluit zo de aflijvigen uit mijn kennissenkring in het hart, waarom weet ik niet, het voelt gewoon goed. Dus vannacht deed ik dat weer (dit is geen wilsbesluit, het gebeurt gewoon in het droomwezen) en toen begon het zich uit te breiden tot mijn vader die ik normaal gezien niet zou gedenken, maar het ging verder, ik moest tot Hitler en dergelijke gaan en ik besefte wakend-slapend (diep verzonken) dat het niet meer om verdiensten of misdaden,  prestaties of persoonlijkheden ging maar dat ik in een wereld was waar louter energieën bestonden en dat die neutraal en schuldeloos waren, dit was, ook in de droom, een bouleverserend inzicht dar ik nauwelijks kon plaatsen maar wel moest aanvaarden. Het was haast mystiek maar ik verlies me niet graag in die begrippen, hoewel,  zo'n droom laat je niet gerust en vandaar dit bericht.

Klaar zijn

Je moet nu klaar zijn om te gaan
en slechts in ijle lucht te staan
je moet nu klaar zijn om te gaan


Je moet nu klaar zijn om te zien
voor de laatste keer misschien
je moet nu klaar zijn om te zien


Je moet nu klaar zijn voor de reis
en voor de veerman met de zeis
je moet nu klaar zijn voor de reis


Je moet nu klaar zijn voor het eind
en het vallen van 't gordijn
je moet nu klaar zijn voor het eind


Je moet nu klaar zijn voor het niets
dat maakt de duisternis je diets
je moet nu klaar zijn voor het niets




Je moet nu klaar zijn voor de pijn
geen bewuste geest te zijn
je moet nu klaar zijn voor die pijn.

Moederdag


In het Antwerpse is Moederdag altijd 15 augustus, al die flauwekul in mei vinden wij zever van de middenstand en daar doen wij nooit aan mee. Dus ging ik vandaag naar het rusthuis waar mijn moeder verblijft en waar zij gelukkig is en, tot mijn verbazing nooit over klaagt. Ik kwam ruim op tijd aan maar de soep was al opgediend en  gedronken, we spreken nu over ruim voor halftwaalf in de voormiddag. Goed, zoveel honger had ik toch niet dus ik zeg niks, ondertussen zit je aan  een grote tafel waar voor jou plaats moet gemaakt worden terwijl er wel beloofd was dat jij en je moeder apart konden eten, maar helaas. Vervolgens is het lang wachten tot er meer eten wordt opgediend; ik heb een vegetarische schotel besteld maar krijg een vleesschotel met 'kalfshapjes' die ikzelf eerder als kauwgomhapjes zou bestempelen. Ik ben zeker geen fanatiek vegetariër, dus als het vlees eetbaar is zal ik dat wel enkele keren per jaar eten maar niet deze aperte rotzooi; ik snap gewoon niet hoe die b ejaarden overleven op die rommel. Ondertussen leveren de slechte karakters die ook dementeren giftige commentaar op diegenen die nog méér dementeren, zo pijnlijk. Mijn moeder laat dit alles van zich afglijden en merkt zogezegd niets, zij is een overlever. Dit wil ik nooit als dagelijkse realiteit meemaken en  ik koester mijn Recht op Waardig Sterven papieren hoewel ik daar psychologisch nog lang niet klaar voor ben maar wat ik vandaag zag kan ik ook niet aan. Ik ben vast niet de enige met deze overwegingen.

Blow-Up


Een goeie vriend leende me wat DVD's uit en vanavond bekeek ik Blow-up (1966, Antonioni) Dat was een grote teleurstelling. In de sixties was dit een enorme cultfilm en wij waren er allemaal wild van, maar nu kijk ik met andere ogen en ben gigantisch ontgoocheld; het seksisme dat wij toen zelfs niet opmerkten is nu echt beschamend. De'acteur'' David Hemmings die de hoofdrol speelt is beschamend slecht en heeft daarna nog wel in enkele films gespeeld maar heeft daar geen accolades voor gekregen, terecht. De enige scene die iets heeft is de tennismatch zonder bal op het eind maar al de rest is pose, oppervlakkigheid en niks en dan denk je waren wij dan zo dom ? Waarschijnlijk wel . Ik denk dat wij voor veel idiotie gevallen zijn na de zoveelste joint, denk maar aan Pink Floyd en dan noem ik nog niet Deep Purple of Black Sabbath omdat ik instinctief wist dat dat totale bullshit was, ja, de vroege jaren zeventig waren totaal smakeloos (denk aan de pattes elephants jeans en Uriah Heep en zoveel meer onzin) gelukkig is de punk ons komen redden. De Clash is de laatste groep waar ik fan van was, na je 35 kan dat niet meer.

Pluto


Nu komen foto's van Pluto binnen en iedereen is wild enthousiast en dan beginnen weer de speculaties over het oneindige heelal en mogelijke andere beschavingen en waarom wij die niet ontmoeten. En inderdaad, het heelal is met zijn miljoenen, sommigen zeggen miljarden, zonnestelsels zo onvoorstelbaar groot dat ik het niet eens kan proberen te bevatten. In zulk een oneindigheid zou het statistisch gezien een mirakel zijn moesten wij het enige leven zijn. Toch valt er heel wat te speculeren over andere levensvormen, zij zouden bijvoorbeeld in andere dimensies kunnen functioneren en zo voor ons onzichtbaar blijven of zij zouden een voor ons onvoorstelbare vorm kunnen hebben zoals in sommige science fiction romans. Veel mensen kijken reikhalzend uit naar een ontmoeting met buitenaardse wezens; ik denk dat dat onverstandig en vooral onwaarschijnlijk is. Stel dat ze zelfs maar enkele honderden jaren technologische achterstand hadden dan raakten ze hier nooit. Het grote probleem zou zijn dat ze technologische voorsprong hadden en dat zou nodig zijn om simpelweg tot bij ons te komen. Wat gebeurt er als twee 'beschavingen' met een aanzienlijk technologisch verschil elkaar ontmoeten ? Vraag dat maar aan de Amerikaanse Indianen of de Australische Aboriginals. Juist. Dus laat ons nu maar hopen dat we nooit met buitenaards leven te maken krijgen want dan zijn we gegarandeerd de sigaar.

Una giornata particolare


Keek gisteren nog eens naar deze verbluffende film (Ettore Scola, 1977) op Arte. De anders zo elegante en provocerende Sophia Loren die verschijnt als een vermoeide huissloof op 'sloefen' en de pannen van het dak acteert samen met de altijd perfecte Marcello Mastroianni en dit tegen een werkelijk bedrukkende achtergrond van door de open ramen binnenstromende fascistische propaganda vanuit luidsprekers op alle straathoeken en archiefbeelden van de 'grote leiders' en hun tienduizenden volgelingen. Dan denk je toch weer aan het gezeur over 'de kiezer' of 'het volk' dat altijd gelijk heft. Dus de verdwaasden die met miljoenen achter Hitler, Mussolini, Stalin, Mao en nu weer Poetin aanliepen en lopen hadden en hebben gelijk. Ik dacht het niet.

Dialect

Dialect


Toen ik opgroeide in de  jaren vijftig en vroege jaren zestig, als kind dus, werden er vaak spotliedjes gezongen. Eéntje, als het dan bijvoorbeeld over mij ging luidde: "Hugo-Pugo potloodgat, heel de straat ligt volgekakt door Hugo-Pugo potloodgat", het kon ook Wilfried-Pilfried, Walter-Palter etcetera zijn en tweelettergrepige namen bekten best. De geviseerde was door dit liedje echt spinnijdig en gekwetst en reageerde dan met 'al je zegt ben je zelf, nah !' maar wat het liedje echt betekende zou ik niet weten. Als kinderloos gebleven man weet ik niet of kinderen dit nu nog zingen maar ik denk het eerlijk gezegd niet, de sociale media bieden veel meer mogelijkheden tot pesten.
Wat ook denigrerend bedoeld was luidde: (Dat is er één van) verniet steendood" en dat ging over gierigheid, verniet = voor niets, ofte 'gratis'?. Ik denk dat ze dat in Boechout soms nog zeggen.
Buren zowel naast als over ons waren midden jaren vijftig vanuit de streek Hoogstraten-Wortel naar Boechout gekomen waar wij aardbeien 'jarrebeizen' noemden terwijl zij het over 'erbizzemen' hadden. Dialect is iets vreemds. Erbizzemen begot !
En om het af te leren: Kwart van mijn bil, mijn wijzer staat stil.

Val


Het noodlot heeft weer toegeslagen. Eergisteren wou ik een tijdschrift gaan kopen in een krantenwinkel in Mortsel. De zaak was nog gesloten en ik stapte weer naar mijn auto toen ik struikelde over een slecht gelegde plavei. Het was een behoorlijke schok ook omdat ik met mijn hoofd tegen de grond sloeg maar daar was deze keer geen schade wel aan mijn hand en pols en mijn rechterknie die zwaar bloedde zodat mijn broek al snel doordrenkt was. Een behulpzame voorbijganger hielp mij recht en haalde toiletpapier uit zijn auto om het bloed wat te stelpen. Ondertussen was de krantenwinkel opengegaan en nadat de man er zich van vergewist had dat ik even zonder hulp kon ging hij de winkel binnen. Traag kwam een auto aangereden met een oude dame aan het stuur, ik dacht dat ze wou parkeren achter de wagen van mijn behulpzame vriend maar nee, ze reed gewoon door recht op diens auto, gelukkig tegen zo'n lage snelheid dat er nauwelijks schade was maar ik moest dus wel de krantenwinkel binnenstrompelen om die man te waarschuwen, het begon op slapstick te lijken. Ondertussen waren kennissen die vlakbij wonen en die ik gebeld had, komen opdagen om mij naar de Spoed in het Mortselse Sint-Jozefziekenhuis te brengen. Ik begon ook veel pijn in de borst te voelen en daar heb ik nu nog enorm last van. In de Spoed ging alles vlotjes, binnen de minuut waren er twee verpleegsters met mij bezig, na vijf minuten daagde een dokter op, binnen het uur waren er radiografieën genomen die uitwezen dat er niets gebroken was en na twee uur konden mijn vrienden mij komen ophalen. Toch wel fijn, zo'n vlot draaiende gezondheidsdienst, zou dat niet iets zijn waar de NVA eens moet in beginnen snoeien ?

Koers


Ik kijk uit verveling vaak naar 'de koers', Parijs-Nice e.d. niet zozeer voor de koers zelf als voor de landschappen, zeker als het in Zuid_Frankrijk is herken ik vele plaatsen en daar verlustig ik me in vermits ik nu niet meer kan reizen en ja, het is allemaal zo mooi, vergeleken bij ons saaie landschap. Zo kijk ik ook naar documentaires van landen waar ik vaak geweest ben of gewoond heb zoals Japan en Indië. Toen ik vroeger op reis ging had ik de neiging steeds weer dezelfde plaatsen op te zoeken zoals Darjeeling, Kalimpong enzoverder. In Japan ging ik zo vaak naar Ryoanji in het noorden van Kyoto, de rotstempel, en ik kan alleen maar zeggen dat wie Ryoanji beu is, zijn  leven beu is. Ook in Afghanistan ging ik vaak terug naar dezelfde plaatsen omdat je er zo dieper in doordringt en er meer van  begrijpt, zoals je in je eigen  gemeente misschien steeds weer naar dezelfde plaats wandelt, in Boechout denk ik dan aan de betoverende kathedraal van de 'dreef' voor het kasteel van Morerus waar ik  nu niet meer naartoe kan maar in mijn  jeugd elke dag wandelde en bewonderde. Ach, al die schoonheid !

Café


Elke dag ga ik naar het café om de kranten te lezen en met wat mensen te praten zodat ik toch nog een sociaal netwerk heb. Soms brengen ze me ook naar huis als ik een malaise heb of gewoon teveel gedronken. Het café ligt op een goeie driehonderd meter van mijn apartement dus ging ik altijd te voet tot ik een vijftal weken geleden een longontsteking opdeed die mij tijdelijk in het ziekenhuis deed belanden waarna ik echt niet meer de energie had om te stappen dus kom ik nu met de auto maar dan moet ik weer oppassen met wat ik drink, oh dear. Het caféleven ligt mij wel zonder dat ik echt aan teveel gelul verhangen ben, liefst lees ik en wissel kort van gedachten met de ene of de andere wat mij plezier doet maar er is natuurlijk altijd die onvermidelijke vraag 'en hoe is't ?', als ik maar hypocriet genoeg was zou ik altijd zeggen 'ah goed hé' want dat willen ze horen maar als je van de ochtend tot de avond en omgekeerd ziek als een hond bent zeg je dat toch gewoon niet, alleen krijg je dan problemen , ik wou dat jullie eens één uur konden voelen wat ik voel want nu ben ik een 'klager', en dan nog eens preken ze  over hoe je alles positief moet zien, stelletje zeikerds maar dat zeg je niet, dat denk je en ondertussen kijk je naar  buiten naar de winterlucht en de wolken en droomt weg en je wil op reis gaan en weer een boekhandel en een leven hebben maar helaas en dan moet je je gelukkig prijzen dat je nog kan doen wat je kàn doen omdat ook dat voorbij zal gaan, oké, nog een duvel en geef die mannen daar ook iets ! En als hun mama of vrouw kanker krijgt, wat god verhoede gaan ze dan ook zeggen van  je moet positief zijn, ik dacht het niet maar die bedoelen dat allemaal goed en onderussen posten ze fototjes van honden en katten en tegelwijsheden op facebook. Such is life maar toch ben ik blij in dit dorp dat ik al 66 jaar ken te wonen en hopelijk binnenkort te sterven.

Ziek

 

Toen ik een jaar of twee was werd ik in het ziekenhuis in Lier opgenomen, ze dachten dat ik ‘de croup’ had maar het bleek dat het astma was die ik van mijn vader geërfd had, helaas. Van toen af was ik vaak ziek en ik kreunde en steunde wat voor mijn moeder die onafgebroken voor mij zorgde zeer pijnlijk was en zij smeekte mij soms om ermee op te houden. Dit is heel mijn jeugd doorgegaan en later heb ik mij schuldig gevoeld tegenover mijn moeder die daar ook maar zat in totale hulpeloosheid tegenover een ziekte waaraan weinig of niets te doen was. Nu zijn we zestig jaar later en leef ik alleen met longemfyseem en, alleen levend, kreun en steun ik, en nu is het niet meer om zogezegd aandacht of hulp te krijgen, want die zijn er niet, er is alleen de eenzaamheid van de ziekte en dat is dubbel want ik ben blij dat ik niemand ten laste ben maar anderzijds voel je je als een halfdood beest in de woestijn. Niks aan te doen. Elke dag minder energie, geen feestjes, toneel, concerten of wat dan ook en de verschrikkelijke vraag, waar zal dit eindigen want ik was enkele weken geleden enkele dagen in het ziekenhuis en ik zou dit liever niet meer meemaken hoe goed de zorg ook bedoeld was. Ik weet niet hoe het verder moet.

Een dag in 1966

Jean Lodts en ik waren in 1966 goed bevriend met de legendarische barman en vechtersbaas ‘de Charel’ die in de Paddock en andere café’s werkte en zich enkel door Jef de Mep (cafébaas en tekstschrijver Ferre Grignard) liet commanderen. Jef sprak hem dan ook vaak toe als een kleuter of schooljongen en Charel speelde mee en zoog op zijn duim maar luisterde effectief wat verbazend was voor iemand die zo rebels en soms onhandelbaar was hoewel hij voor zijn vrienden één en al toewijding en zorgdragend was. Die zomer had hij een job versierd in de Muze op de Vismarkt in Mechelen en Jean en ik besloten hem daar op een zomerse zaterdag te gaan bezoeken. We namen de trein en wandelden naar de Vismarkt en toen we in de Muze aankwamen belandden we in een waar pandemonium. Charel had een ‘meningsverschil’ met de uitbater, wiens naam ik vergeten ben, en had besloten de zaak kort en klein te slaan. Hij was er al voor de helft mee klaar bij onze aankomst en Jean en ik hadden alle moeite van de wereld om hem te kalmeren en te overtuigen samen de benen te nemen want hier zou ongetwijfeld politie bij geroepen worden. Dus wij drieën op een drafje naar het station en richting Antwerpen waar Charel ons op een taxi, voor ons toen een ongehoorde luxe, trakteerde naar ‘de kant’. Daar zetten we het op een zuipen en trokken langs het gewone circuit Muze, Mok, Paddock tot we god weet waarom in De Leeuw van Vlaanderen strandden. Charel was daar, zoals overal toen, bekend maar wij wisten van niks en vielen van  verbazing in verontwaardiging bij het horen van SS-liederen en het zien van nazi-posters en andere fascistische parafernalia. Ik wist als groentje (17 jaar) totaal niet wat ik zag en in mijn roes riep ik Charel toe ‘Waar zitten wij hier man ? dat zijn allemaal zwartzakken !’ Er ontstond onmiddellijk beroering en Charel greep ons vast, duwde ons buiten en riep ‘Loop de Muze binnen !’ dat was 50 meter verder en ondertussen versperde kleerkast Charel de uitgang voor de VMO-ers en ander gespuis dat ons wilde aanpakken. Zijn reputatie kennende dierven ze hem niet aanvallen want hoewel ze de meerderheid hadden zou er toch behoorlijk wat averij van komen en toen Charel wist dat we de Muze binnen waren blies hij de aftocht om me daarna de levieten te lezen, maar ja, wie had er ons naar dat hellehol meegenomen ? In de jaren daarna verloor ik contact met Charel door reizen allerhande, weet er iemand wat van hem geworden is ? (De Leeuw van Vlaanderen zou overigens eind deze maand de deuren sluiten, gelukkig, wat een kanker !)