Ziek

 

Toen ik een jaar of twee was werd ik in het ziekenhuis in Lier opgenomen, ze dachten dat ik ‘de croup’ had maar het bleek dat het astma was die ik van mijn vader geërfd had, helaas. Van toen af was ik vaak ziek en ik kreunde en steunde wat voor mijn moeder die onafgebroken voor mij zorgde zeer pijnlijk was en zij smeekte mij soms om ermee op te houden. Dit is heel mijn jeugd doorgegaan en later heb ik mij schuldig gevoeld tegenover mijn moeder die daar ook maar zat in totale hulpeloosheid tegenover een ziekte waaraan weinig of niets te doen was. Nu zijn we zestig jaar later en leef ik alleen met longemfyseem en, alleen levend, kreun en steun ik, en nu is het niet meer om zogezegd aandacht of hulp te krijgen, want die zijn er niet, er is alleen de eenzaamheid van de ziekte en dat is dubbel want ik ben blij dat ik niemand ten laste ben maar anderzijds voel je je als een halfdood beest in de woestijn. Niks aan te doen. Elke dag minder energie, geen feestjes, toneel, concerten of wat dan ook en de verschrikkelijke vraag, waar zal dit eindigen want ik was enkele weken geleden enkele dagen in het ziekenhuis en ik zou dit liever niet meer meemaken hoe goed de zorg ook bedoeld was. Ik weet niet hoe het verder moet.