Café


Elke dag ga ik naar het café om de kranten te lezen en met wat mensen te praten zodat ik toch nog een sociaal netwerk heb. Soms brengen ze me ook naar huis als ik een malaise heb of gewoon teveel gedronken. Het café ligt op een goeie driehonderd meter van mijn apartement dus ging ik altijd te voet tot ik een vijftal weken geleden een longontsteking opdeed die mij tijdelijk in het ziekenhuis deed belanden waarna ik echt niet meer de energie had om te stappen dus kom ik nu met de auto maar dan moet ik weer oppassen met wat ik drink, oh dear. Het caféleven ligt mij wel zonder dat ik echt aan teveel gelul verhangen ben, liefst lees ik en wissel kort van gedachten met de ene of de andere wat mij plezier doet maar er is natuurlijk altijd die onvermidelijke vraag 'en hoe is't ?', als ik maar hypocriet genoeg was zou ik altijd zeggen 'ah goed hé' want dat willen ze horen maar als je van de ochtend tot de avond en omgekeerd ziek als een hond bent zeg je dat toch gewoon niet, alleen krijg je dan problemen , ik wou dat jullie eens één uur konden voelen wat ik voel want nu ben ik een 'klager', en dan nog eens preken ze  over hoe je alles positief moet zien, stelletje zeikerds maar dat zeg je niet, dat denk je en ondertussen kijk je naar  buiten naar de winterlucht en de wolken en droomt weg en je wil op reis gaan en weer een boekhandel en een leven hebben maar helaas en dan moet je je gelukkig prijzen dat je nog kan doen wat je kàn doen omdat ook dat voorbij zal gaan, oké, nog een duvel en geef die mannen daar ook iets ! En als hun mama of vrouw kanker krijgt, wat god verhoede gaan ze dan ook zeggen van  je moet positief zijn, ik dacht het niet maar die bedoelen dat allemaal goed en onderussen posten ze fototjes van honden en katten en tegelwijsheden op facebook. Such is life maar toch ben ik blij in dit dorp dat ik al 66 jaar ken te wonen en hopelijk binnenkort te sterven.