Een dag in 1966

Jean Lodts en ik waren in 1966 goed bevriend met de legendarische barman en vechtersbaas ‘de Charel’ die in de Paddock en andere café’s werkte en zich enkel door Jef de Mep (cafébaas en tekstschrijver Ferre Grignard) liet commanderen. Jef sprak hem dan ook vaak toe als een kleuter of schooljongen en Charel speelde mee en zoog op zijn duim maar luisterde effectief wat verbazend was voor iemand die zo rebels en soms onhandelbaar was hoewel hij voor zijn vrienden één en al toewijding en zorgdragend was. Die zomer had hij een job versierd in de Muze op de Vismarkt in Mechelen en Jean en ik besloten hem daar op een zomerse zaterdag te gaan bezoeken. We namen de trein en wandelden naar de Vismarkt en toen we in de Muze aankwamen belandden we in een waar pandemonium. Charel had een ‘meningsverschil’ met de uitbater, wiens naam ik vergeten ben, en had besloten de zaak kort en klein te slaan. Hij was er al voor de helft mee klaar bij onze aankomst en Jean en ik hadden alle moeite van de wereld om hem te kalmeren en te overtuigen samen de benen te nemen want hier zou ongetwijfeld politie bij geroepen worden. Dus wij drieën op een drafje naar het station en richting Antwerpen waar Charel ons op een taxi, voor ons toen een ongehoorde luxe, trakteerde naar ‘de kant’. Daar zetten we het op een zuipen en trokken langs het gewone circuit Muze, Mok, Paddock tot we god weet waarom in De Leeuw van Vlaanderen strandden. Charel was daar, zoals overal toen, bekend maar wij wisten van niks en vielen van  verbazing in verontwaardiging bij het horen van SS-liederen en het zien van nazi-posters en andere fascistische parafernalia. Ik wist als groentje (17 jaar) totaal niet wat ik zag en in mijn roes riep ik Charel toe ‘Waar zitten wij hier man ? dat zijn allemaal zwartzakken !’ Er ontstond onmiddellijk beroering en Charel greep ons vast, duwde ons buiten en riep ‘Loop de Muze binnen !’ dat was 50 meter verder en ondertussen versperde kleerkast Charel de uitgang voor de VMO-ers en ander gespuis dat ons wilde aanpakken. Zijn reputatie kennende dierven ze hem niet aanvallen want hoewel ze de meerderheid hadden zou er toch behoorlijk wat averij van komen en toen Charel wist dat we de Muze binnen waren blies hij de aftocht om me daarna de levieten te lezen, maar ja, wie had er ons naar dat hellehol meegenomen ? In de jaren daarna verloor ik contact met Charel door reizen allerhande, weet er iemand wat van hem geworden is ? (De Leeuw van Vlaanderen zou overigens eind deze maand de deuren sluiten, gelukkig, wat een kanker !)