Zij had een soort oervreemde glimlach
waarin je tijdloosheid kon zien
en soms ook het eind van alle vreugde.
Waarom zij lachte wist ze niet
en niemand had het kunnen raden
maar het moest zo zijn, zo was het
en het zou, godbetert, steeds zo blijven.
Wij willen alles, weten niets
en zij telt uren, dagen, jaren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten