Billy Connolly

Gisteravond keek ik met genoegen naar het hartverwarmende treinprogramma van Billy Connolly, de man met de bruisende jongensachtige humor en het intens warme hart en inlevingsvermogen. Het kwam wel een beetje als een schok hem na zijn Parkinson zo verouderd te zien maar hij hield er de moed en de 'mood' wel in hoor. Ik volg die man al jaren en heb heb hem nooit een stap verkeerd zien zetten en ja, die aanstekelijke humor waar hijzelf nog het meeste plezier lijkt aan te beleve...n ! Ik zou zeggen, zet hem aan een wankel tafeltje en laat hem het telefoonboek voorlezen en ik blijf kijken en gniffelen, samen met hem. Long may he run.
Het was wel nodig na het nieuws waar we nog maar eens de goocheme huichelaar Trump aan het werk zagen waarmee we eerst moesten lachen maar die nu dreigender en dreigender komt opzetten met hulp van zijn incompetente opponente en het hele al zo wankel democratische bestel in de States in gevaar brengt, en daarmee de hele wereld, je wordt er gewoon depressief en angstig van. Dan kregen we ook nog de ondertekening van het zeer terecht gecontesteerde CETA te zien waar Trudeau en Tusk zich fatsoenlijk gedroegen maar dan kwam de vroegere Luxemburgse minister van Fraude en nu totaal ruggegraatloze commissievoorzitter en vooral fulltime alcoholicus België, maar in feite Wallonië en iedereen die democratisch voor zichzelf wil denken, even voor schut zetten. Een schande gewoon, dus Billy Connolly was meer dan welkom en broodnodig.

Joyce Royce

Zopas verschenen bij De Carbolineum Pers: de Winkelanekdotes van Hugo Boelaert (antiquariaat Joyce Royce). Mooi gebonden, genummerd en geïllustreerd, 120p., 40 euro plus (evt) 6 euro verzendkosten. Bestellen via boris.rousseeuw@telenet.be

LeukMeer reacties weergeven

ReactieDelen

21324 Jeroen Olyslaegers, Joep van Muylder en 22 anderen

4 keer gedeeld

Reacties

Nog 3 reacties weergeven

Vind ik leuk · Beantwoorden · 15 september om 20:13

om 22:02

 Ik zit, zoals velen weten, elke namiddag te lezen in café Kalifornia, daar kan je dus ook het boek afhalen en spaar je de verzendingskosten, en meer belangrijk, dan zien we elkaar nog eens. Wel even voor alle zekerfheid een telefoontje naar 0472466908, en geloof me, het is een goed boek !!! en mooi !!!

Still a child

I'm still a child
my mind runs wild
I  can still give away things for free
and when they say maturity
it's just another myth to me
no reality
I'm still a child
and my heart is mild


      I ain't talking 'bout no world of wonder
      I ain't saying that I won't go under
      as a child


I'm still a boy
I still take joy
in spying castles in the clouds
in greeting friends with silly shouts
not knowing what life's all about
and I don't want out
no I don't want out
 I'm still a boy
and my heart is coy


refr.


31/12/80

Angst

Vannacht stond ik op voor een toiletstop en belande plots in een totaal andere 'realiteit'; ik stond voor een glashard zwart vlak en er was niks meer, geen van mijn honderduizenden herrineringen, geuren, geluiden, ervaringen, alles was weg , en achter mij , in het verleden , net hetzelfde, links en rechts van mij, het laterale belevingsgeheugen zeg maar, leeg en leeg en leeg maar ik had nog bewustzijn maar bewustzijn van wat, gelukkig heeft die toestand niet lang geduurd maar stel je voor dat dit onze toekomst is, dan heb ik nog liever kanker ofzo want dat was onbeleefbaar, ik tril er nog van na en het maakt mij angstig

Irmgard Keun

Ik las 'Kind van alle landen' van de Duitse schrijfster Irmgard Keun (1905-1982) die midden jaren dertig een stormachtige verhouding had met Joseph Roth in Oostende. Het verrukkelijke boekje is geschreven vanuit het perspectief van het tienjarige meisje Kully die een erg bijdehante meid is met ongewone invalshoeken bij haar kijk op de verwarrende volwassenenwereld. Sommige ervan doen je plots helemaal anders naar je eigen volwassen werkelijkheid of wat ervoor doorgaat kijken.... De vader is min of meer op Roth gemodeleerd en maakt van alles een (financiële) puinhoop. De moeder ondergaat alles en klampt zich vast aan de dochter die erg om haar bezorgd is. Zo is er een grappige en tegelijk intriestige passage waar de vader en de dochter in New York zitten maar de moeder heeft de boot gemist. Kully weet dat ze niet alleen kan slapen en tracht haar vader te overhalen een telegram naar zijn Nederlandse uitgever te sturen zodat die bij haar mama kan slapen zodat ze niet verdrietig is, een oude vriendin komt misschien ook in aanmerking maar die ruikt niet lekker. De vader staat hier uiteraard zeer weigerachtig tegenover wat het begripsvermogen van Kully die niet doorheeft wat het volwassen samenslapen inhoudt, overstijgt. Dit is een erg fijn boek van een schrijfster die begin jaren dertig twee Europese bestsellers schreef maar vluchtte voor de nazi's en daarna totaal onterecht in de vergetelheid sukkelde. Ik zou dit niet laten liggen.

Svetlana Alexijevitsj

Ik las De oorlog heeft geen vrouwengezicht van Nobelprijswinnares literatuur Svetlana Akexijevitsj nadat ik vorige zomer (voor ze de prijs won, mag ik er ook eens vroeg bij zijn ja ?) Dit was geen wandeling in het park, tot twintig maal toe heb ik het boek even moeten wegleggen om op adem te komen en mijn pijn, verdriet, ontreddering te kunnen verwerken, vaak brandden de tranen achter mijn ogen en soms liepen ze er gewoon uit, als lezen ondraaglijk wordt vertolkt het iets wa...t je nergens anders ziet: de verhalen van al deze vrouwen, honderden hier, maar in werkelijkheid miljoenen zeggen iets dat ver voorbij het klassieke verhaal van de totalitaire staat gaat maar ik begrijp de 'apparatsjik' die hier moest mee omgaan wel hoor, er was een officieel verhaal 'wij wonnen, en kameraad Stalin is fantastisch' en dan komt daar zo'n onnozel Wit-Russisch vrouwtje en die heeft toch wel naar al die simpele mensen geluisterd zeker en ook nog eens hun hartverscheurende verhalen opgetekend, GROOT ALARM. En toch, als je de ongelofelijke moed, het pattriotisme, de doodsverachting van die mensen aanvoelt word je zo klein. Ik begrijp ook de paniek van de Chinese parrtijkaders die protest zien maar wel 1,3 miljard mensen moeten regeren die helaas niet klaar zijn voor democratie zoals wij die kennen, al de middelpuntvliegende krachten in het Chinese rijk zouden het vernietigen (dat hebben we al in een mini-versie gezien in Irak) en ondanks mijn diepe haat tegen alle autoritaire regimes en hun onderdrukking kan ik begrijpen dat daar de macht hebben wel winstgevend zal zijn maar niet noodzakelijk gemakkelijk. Maar terug naar Svetlana Alexijevitsj ; zij schrijft geen echte literatuur maar ook geen echte journalistiek, het is een nieuwe tussenvorm die terecht gelauwerd is maar om haar te lezen als gevoelig mens moet je wel moed hebben. Toch maar doen !

Nu

Bon, de kogel is door de kerk met de Brexit. Dat moet nu maar zo snel mogelijk gaan want, kijk eens, ze stemmen UIT en gaan dan ineens op de rem staan, neen dus, trap het af. En ja, ze zijn door de brexiteers enorm leugenachtig bedrogen, want wat gisteren de waarheid was, 385 miljoen per week terug naar de NHS wordt nu door aartscrapuul Farage al bij het groot vuil gezet. Toch hebben miljoenen mensen neen gestemd uit een misschien onbestemd maar diepgevoeld ongenoegen dat overigens in vele landen in Europa leeft en best niet zou genegeerd worden of het kost ons alles. Wat de afbrekers Wilders, Dewinter, Le Pen en andere zielige demagogen bezielt heb ik eigenlijk nooit begrepen maar dat ze een buikstem vertolken moet nu wel duidelijk zijn. Als je dan een geriatrische sukkel als Juncker bezig ziet of een super Vanden Bossche, genaamd Verhofstadt (kassa, kassa, mandaat, mandaat, kassa kassa) zakt de moed je in de schoenen. Ik denk dat Europa een groots vredebrengend project is, met al zijn gebreken, net als de euro, maar zonder wordt het desastreus, dus wat hebben wij nodig ? Nieuwe, jongere, bezielde leiders die Europa up to date brengen en, als dat mogelijk is, orde op zaken stellen. Heel die Oost-Europese janboel die wij erbij hebben betrokken gewoon om GROTER te zijn is onzin, die post-communistische landen komen uit zo'n trauma dat ze moeilijk één front kunnen vormen met West Europa dat trouwens de laatste 25 jaar vergiftigd is door het neo-liberalisme dat met Thatcher en Reagan begon, dan Blair en bij ons sujetten als De Gucht et tutti quanti die de maatschappij totaal vergiftigd hebben. Europa moet gered worden of we verzinken weer in chaos en debiliteit, nu asjeblief , NU !

Egypte

Na de onnavolgbare Egyptische Nobelprijswinnaar literatuur van 1988 wiens oeuvre niet genoeg kan geprezen en, vooral, gelezen worden heeft dat zeer getormenteerde land nu weer een genie geproduceerd, met name Alaa Al Aswani. Ik heb tot nu toe drie van zijn boeken gelezen (je bent afhankelijk van vertalingen natuurlijk, mijn Arabisch is buiten enkele vloeken onbestaande). Het begon met één van de meest recente na een lovende recensie in één van onze Vlaamse kranten of tijdschriften met De automobielclub van Caïro, dan Eigen vuur en nu juist The Yacoubian building (ook in het Nederlands vertaald). Zeer sterk werk uit een verschrikkelijk verscheurde staat en dat zet je wel aan het denken over de Nederlandse literatuur die meestal zeer navelstaarderig is of over over hun demente mama gaat, dat zijn eigenlijk meer puik geschreven artikelen voor de dames- of weekendbladen. Zouden Tolstoi, Dostojevski, Toergeniev, Flaubert en tutti quanti zich daarmee bezig gehouden hebben ? Ga weg. So hail to modern Egyptian literature, die gaat tenminste ergens over.
Meer weergeven

LeukMeer reacties weergeven

ReactieDelen

Polanski

Keek gisteren op Arte naar Polanski's Venus en fourrure en was' totally blown away'. Hier geen dubbele bodems maar driedubbele bodems en een ongelooflijke Emmanuelle Seigner als muze en dominatrix van de film. Schitterend, alleen vrees ik dat er in de toekomst zo geen films gemaakt gaan worden vermits er geen publiek voor is. Ze doen namelijk beroep op de intelligentie, en die is 'in short supply', kijk maar eens naar wat er scoort in de zalen, de Kampioenen en meer van die hersenloze shit, goed dat ook Almodovar soms nog zijn duit in het zakje doet. Maar die Polanski kan ik iedereen aanraden. Ik was totaal gebiologeerd en 'bouleversé'. Hoera !

Schauvliege

GROOT NIEUWS. Joke Schauvliege gaat op buitenlandse missie en wel naar Californië waar die onnozele sequoia's nu al duizend jaar in de weg staan. Daar moet iets aan gedaan worden en die watjes van Amerikanen kunnen dat niet, dus Joke springt dapper in de bres en schreeuwt haar slogans 'Waar een wei was komt een weg, waar een bos was komt een baan', dat zal ze leren, zij hebben daar trouwens een uitdrukking voor 'talking through your ass', en geloof me, Joke kan dat als geen ander. Eindelijk licht aan het eind van de vervloekte sequoia-tunnel, duizend jaar verdomme, het moet gedaan zijn.

Engels

Ik keek gisteravond naar het formidastische No direction home van Martin Scorcese over Bob Dylan die zich uitgebreid liet interviewen en weer was ik blij dat toen ik zestien was Like a rolling stone nummer één was eerder dan wat schunnige rijmelrap of drensende dj's van nu. Ik had een mono pick-upje met de luidspreker in het afneembare deksel. Dagen en weken speelde ik de platen van Dylan onafgebroken en noteerde de teksten zo goed en zo kwaad ik kon om ze dan later in het woordenboek op te zoeken en zo bijeen te puzzelen. Het is geen wonder dat ik dankzij die zeer intellectueel lonende inspanningen nagenoeg tweetalig ben geworden en meer Engelstalig werk in mijn bibliotheek heb dan Nederlands. Hail Bob !
Engels werd voor mij een obsessie, zelfs toen ik veertien was en in het preventorium in Den Haan verbleef probeerde ik al hits van Cliff Richard (of all people) te vertalen, het zat me in het bloed. De Dylan-studie die ik aanving voordat al die songboeken op de markt verschenen later zette zich door omdat ik  een fanatiek lezer en literatuurfreak was. Dus ging ik naar de Slegte en kocht mij de verzamelde werken van Shakespeare die daar toen voor een prikje lagen. Thuisgekomen wou ik vanaf het begin lezen en startte met The Tempest, maar helaas, het was boven mijn mogelijkheden en dat was een bittere, maar achteraf, begrijpelijke vergissing. Ik begon met het woordenboek bij de hand Steinbeck (The pearl etc.) en Caldwell te lezen en dat ging wél. Maar dan werd ik weer door ambitie gegrepen omdat ik van mijn prof literatuurgeschiedenis, de onvolprezen Firmin Mortier geleerd had dat Ulysses van James Joyce het belangrijkste boek van de eeuw was (correct !) dus ik spaarde om het te kopen. Het koste 600 frank en ik kreeg 50 frank 'zondag' dus je begrijpt wat een inspanning dat was. Ik kwam thuis met het boek en ik wou het in een gewijde stemming beginnen lezen als een intellectuele hoogmis, maar helaas, dat Engels was totaal onbegrijpelijk voor mij en dus onderging ik weer een bittere vernedering. Pas een kleine vijftien jaar later probeerde ik het opnieuw en nu was het één groot feest, in de jaren tachtig en negentig heb ik het boek zeven keer gelezen (vijfmaal in het Engels en twee verschillende Nederlandse vertalingen) en toen ik mijn antiquariaat begon noemde ik het Joyce Royce omdat Joyce & co (naar Shakespeare &co in Parijs) benomen was door een Nederlands vertaalcollectief. Mijn liefde voor het Engels is er altijd gebleven en de Engelsen die met mij scrabble hebben gespeeld hebben het geweten. Deze blog is dan ook grotendeels Engelstalig. Suits you sir !

Europa

Ik las een stuk over verslaafde psychiatrie-patiënten in De Standaard Weekblad (altijd top !) waarin een man geciteerd werd (bij benadering) 'Ik was misschien een zonnekind dat vaak te dicht bij de maan wou zitten'. Mooie zin, en dezer dagen heb ik hetzelfde gevoel rond Europa, Amerika enzomeer. Iedereen schijnt Europa beu te zijn, iedereen schijnt de democratie beu te zijn, iedereen wil iets anders maar weet niet wat, In Frankrijk staken ze tegen een wet die in feite in hun voordeel is maar ze komt van Hollande DUS ze is slecht en we steken een politieauto in brand en willen politieagenten vermoorden, een betoger die wil tussenkomen wordt ineengeslagen, waarschijnlijk voor een toekomstige betere wereld waarin willekeurig geweld fijn is zolang het tegen 'de regering' is die uiteraard, persé fout is. Hongarije kleedt de democratie uit, Polen ook, Oostenrijk staat op het punt een crypto-fascist te verkiezen, wat Rusland betreft weten we hoe laat het is, wat Turkije en China betreft ook en in Zuid-Amerika gaat de zon ook onder en dan gaan de Britten onder leiding van, en ik citeer een Britse komiek 'an idiot impersonating an idiot' namelijk Boris Johnson hun eigen heilloze koers varen en het Europese project kelderen. Ik denk dat wij, en vooral onze kinderen en kleinkinderen er erg slecht voorstaan en dat wij zeer goed moeten uitkijken. Met staatsondergravers en haatzaaiers als Dewinter en De Wever (weinig verschil in feite) staan wij er ook al slecht voor, dus als je je democratische rechten wil gerespecteerd zien moet je nu echt wel beginnen wakkerworden en scherp uitkijken voor het te laat is.
Naschrift n.a.v. een facebookcommentaar:  Toch is het zo dat onze generatie in een ongelofelijke historische periode heeft geleefd na de Tweede Wereldoorlog waarin ook een enorme rijkdom werd gegenereerd, in Europa dan toch, en een zekere zorgeloosheid cfr de hippies waarvan ik deel was, maar de zogenaamde baby-boomers die nu worden afgeschilderd als profiteurs (count yourself in ) hebben wel een enorme bijdrage aan die welvaart geleverd en aan de groene beweging, het feminisme, de gelijkberechtiging van holebi's en noem maar op en nu moet dat alles op de schop van de neo-natioinalistische nihilistische democratieverdelgers en dat zit mij dwars want in mijn opsomming van daarstraks heb ik Afrika (oh dear, look at the Kabila- and Zuma etc monsters) het totaal vermaffiaseerde Italië en noem maar op, god, woorden schieten mij te kort.

Stilte

Nu ik sprakeloos ben en zwijg Gaan al die stiltes over jou Al die grote gaten in de lucht Alles in details onuitgesproken En als een onzichtbare spiraal Cirkelt al dat zwijgen rond Wie en wat en waar je bent   Op mijn bureau liggen stapels papier Maagdelijk en onbeschreven Maar toch zwanger van je schaduw Eigenlijk zijn ze al een boek Een uitputtende beschrijving In zinnen en letters van lucht Ik zie het helemaal voor me

Boek

Ik las tot tweederden uit van A little life van Hanya Yanagihara maar nu geef ik het op. Op het nieuws zien we dagelijks miserie en geweld maar de ergste beelden blijven ons bespaard en je maakt er ook wat abstractie van omdat je anders niet kunt voortleven. Maar als je in een goed geschreven boek met je neus op ijselijk kindermisbruik wordt geduwd en wel in die mate dat je er fysiek onwel bij wordt is de literatuur plots een martelkamer. Ik was er zo van ontdaan dat ik ben moeten stoppen met lezen en het boek bij het oud papier heb gelegd. Normaal doe ik dit nooit, ofwel houd ik een boek bij ofwel geef ik het door aan vrienden maar nu had ik het gevoel dat het een vergiftigd geschenk zou zijn dat mij achteraf niet in dank zou worden afgenomen. Ik denk dat ik nu iets vrolijks wil lezen of een onbeduidende thriller ofzo.

Jeugd (3)

Jeugd (3)

 

Zoals alle kinderen in de jaren vijftig was ik verslingerd aan Suske en Wiske. Dat waren toen nog krachtige volkse verhalen in tegenstelling tot pakweg halfweg de jaren zestig toen het meer een parochieblad werd met die irriterende allitererende titels. Mijn vader was ook fan en kocht elk nieuw album zodra het uitgebracht werd. Hij ging dan heel traag zitten lezen aan tafel, het boekje afschermend zodat ik niet kon meekijken en ik stond letterlijk te springen van ongeduld en frustratie om zoveel onrecht. Als hij er dan eindelijk mee klaar was bleek dat we aan tafel moesten zodat ik tot na het eten moest wachten vooraleer mij op het begeerde kleinood te mogen storten. Ik geef toe, echt sadisme is dit misschien niet maar wie doet nu zoiets met een kind in godsnaam ?

Mijn vader was hoofdmeetkundige schatter van het kadaster in Lier en als dusdanig één van de notabelen van het dorp waar hij in alle café’s een bekend gezicht was maar soms misdroeg hij zich en dan kréég hij op zijn gezicht. Daar mocht dan uiteraard niks over gezegd worden.

Soms was hij inventief zoals met onze hond, een cocker-spaniel genaamd Pukkie die ervan hield te ontsnappen om zich in slijk en stront te gaan wentelen in de velden. Als hij dan terugkwam mocht hij uiteraard niet binnen en mijn vader had een soort harnas gemaakt waarin hij de hond aan de pomp ophing die tegen de zijkant van het huis stond en dan maar pompen tot het beest, dat dit helemaal niet leuk vond, weer netjes was.

Mijn moeder raakte terug zwanger maar het liep verkeerd en, zoals ze toen zeiden;’alles moest afgenomen worden’ (hysterectomie). Tijdens haar lange herstelperiode werd ik bij de grootouders van moederskant uitbesteed en daar zou ik nog veel komen want het huwelijk liep ondertussen zo fout dat het tot een soort van proefscheidingen kwam waarbij moeder en ik voor kortere of langere tijd bij haar ouders introkken. In de conservatieve jaren vijftig was dit ongehoord natuurlijk en ik was blij  dat ik niet meer in Boechout naar school ging en zo de hoon kon ontlopen.  

De sfeer was gespannen en mijn vader begon zich te verwaarlozen, zo ging hij niet naar de tandarts hoewel hij erg sukkelde met zijn gebit omdat ‘het toch de moeite niet meer was’ – hij was toen achter in de dertig.

Soms nam hij me mee naar het voetbal in Lier waar hij voor Lyra supporterde wat mij van de weeromstuit tot een fanatiek supporter van Lierse deed transformeren.

Op 6 juni 1960 deed hij zijn gewone zondagse comazuipkroegentocht en bij het verlaten van café De Lantaren, nu afgebroken, stak hij over achter de bus Lier-Antwerpen, werd gegrepen door een Duitse toerist en moet nagenoeg onmiddellijk overleden zijn.

Ik werd niet op de hoogte gebracht want alles was plots zeer hectisch en ik werd te slapen gelegd bij mijn beste vriend die op nauwelijks honderd meter van de plek van het fatale ongeluk woonde…bizar.

De volgende dag moest ik natuurlijk veel huilen misschien nog meest omdat dit van mij verwacht werd en dan was er de drukte van de begrafenis en het aan- en aflopen van familieleden die zich over mijn moeder ontfermden en zich bang afvroegen hoe zij, een gewone huisvrouw zonder diploma’s, het nu moest gaan redden alleen met die kleine.

Dat kwam met wat hulp allemaal goed en in de volgende weken en maanden daalde er een rust over ons huis neer en een grote opluchting. Wij hadden geen angst meer en voelden ons bevrijd.

Jeugd (2)

Jeugd (2)

 

Ik werd naar de kleuterschool van ‘de nonnekens’ gestuurd, wij noemden dat ‘de papschool’. Of we nu les kregen van nonnen of gewone juffen weet ik niet meer, waarschijnlijk een combinatie van de twee. We moesten elke morgen bidden (kinderen van 3 à 4 jaar begot) en later op de gemeentelijke jongensschool was dat ook het geval.

De gespannen toestand bij ons thuis maakte van mij een vrij onhandelbaar kind dat bij de juffen niet erg geliefd was. Het kwam zelfs zo ver dat wanneer we met de hele klas gingen wandelen, ik helemaal vooraan moest lopen en de kinderen achter mij mochten me schoppen – ik fantaseer dit niet, het opvoedingsproject van de fifties verschilde wel een tikkeltje van dat van vandaag. Er waren soms ook leuke dingen zoals wandelingen in de mooie dreef voor het kasteel van Moretus. De vroege jaren vijftig waren tijden van na-oorlogse schaarste en er werd op de kleintjes gelet. Dus het gras tussen de bomen werd gemaaid en in hooibergen opgetast waarin het heerlijk spelen was. De kinderen plukten ook met z’n allen bloemen voor de juf die de onhandige boeketjes dan in vaasjes en glaasjes op haar lessenaar zette en daarna waarschijnlijk zo snel mogelijk wegwierp. Mijn onhandelbaarheid werd intenser en culmineerde in een incident dat er zou toe leiden dat ik waarschijnlijk één van weinige kinderen ooit ben geweest die van de kleuterschool werd getrapt. De juffen leerden ons breien met een soort houten plankje waarin nagels waren geklopt waartussen we de wol moesten weven tot iets dat dan een sjaal moest worden en op een dag liep een conflict tussen de juf en mij zo uit de hand dat ik haar met mijn breiplankje tegen de knie sloeg zodat er bloed kwam te vloeien. Dat was het einde van mijn passage in de papschool.

Ik kwam dus een jaar te vroeg aan op de jongensschool en werd natuurlijk gepest. Er werden na de gebeden ook regelmatig straffen uitgedeeld zoals met de blote knieën op de aluminium rand van de ‘tree’ zitten met de handen boven het hoofd. Sommige leraren hielden er ook van je te dwingen je hand op hun lessenaar te leggen waarna ze er met een liniaal hard op sloegen, of ze trokken je bij de wang uit je bank en zetten je dan letterlijk in de hoek met een ezelshoed op. Sweet memories, but only for masochists.

Ondertussen was de schoolstrijd losgebarsten waar wij kinderen natuurlijk niks van begrepen maar ik hield er wel de scheldnaam Boelard-Collard (naar de toenmalige socialistische minister) aan over (Boelarekke-Collareke ad infinitum) wat mij boos maakte omdat ik echt niet wist waarover het ging. Mijn vader heeft dan besloten om mij na dat schooljaar naar het atheneum in Mortsel te sturen wat ik best okee vond, ik had het toen even wat gehad met mijn dorp.

Jeugd

Jeugd

 

Ik werd geboren in 1949 in het ziekenhuis in Mortsel. Helaas belandde ik niet in een gelukkig gezin. Ik verklaar mij later nader. Mijn vroegste herinnering, die duidelijk fout is, maar waar komt ze dan vandaan ? is dat ik in de armen van mijn moeder de kapel van het ziekenhuis word ingedragen om gedoopt te worden, die herinnering kan bezwaarlijk juist zijn maar ik heb ze wel en mijn moeder kon er  niks over zeggen toen ze nog bij zinnen was. Ik belandde in een gezin met een gewelddadige alcoholische vader en een moeder die wanhopig trachtte mij te beschermen. Toen ik twee jaar was ben ik zo ziek geworden dat ze me voor lange tijd naar het ziekenhuis in Lier brachten waar werd vastgesteld dat ik niet de ’croup’ had maar gewoon de astma van mijn vader had geërfd, dat is zowat het enige wat ik van hem gekregen heb, à la bonheur. Van toen af was ik een ziekelijk zorgenkindje. En ik had véél zorgen: mijn slaapkamer lag boven die van mijn ouders en in een oud burgershuis reist het geluid vrijelijk rond, helaas. Ik bracht vele avonden en nachten bevend en angstig in mijn kinderbed door terwijl in de kamer daaronder mijn vader mijn moeder mishandelde en uitschold voor ‘rotte hond’, ‘smerige teef’ enzovoort, dat was angstwekkend, ziekmakend en fnuikend. Toen ik wat ouder was, een jaar of vier ofzo heb ik soms beschermend voor mijn  moeder gestaan die bevend van angst in een hoek van de kamer ineengedoken zat terwijl mijn vader haar  bedreigde met ik als enige bescherming. Oh happy days.Ik herinner mij avonden dat mijn moeder mij meesleurde naar het café op de hoek van de straat om mijn dronken vader naar huis te halen; wij liepen over de nachtelijke straat terwijl mijn vader mijn moeder bij de haren over de grond naar huis sleepte terwijl ik er wenend naast liep, smekend opdat het op zou houden maar dat gebeurde niet. Vertel mij wat over terreur. Vele avonden zaten mijn moeder en ik in angst te wachten tot hij dronken thuiskwam en wij waren zo getraind dat wij aan de manier waarop hij zijn auto op de oprit parkeerde konden afleiden hoe érg het zou worden, érg was het sowieso maar er zijn gradaties in terreur. Dit gebeurde allemaal in de door Bart De Wever zo gecelebreerde jaren vijftig waar alles, volgens hem, perfect was. Wel, wij waren niet het enige gezin met problemen in het ook toen al welvarende Boechout, je wil het niet weten. Later meer.

Bezoek

 

Ik kwam van Mortsel waar ik een boek ophaalde bij de Boekuil en brood en groentetaart bij de winkel die ik 35 jaar geleden zelf runde. Toen ik Boechout binnenreed schoot het mij te binnen dat het dinsdagnamiddag was en dat ik dan normaal, net zoals op vrijdag, langsga bij mijn moeder in het rusthuis. Eerst passeerde ik bij de ontvangstbalie om te zien of er post was voor mijn moeder, die gaat nu altijd langs mij want zij weet er geen raad mee en laat hem verdwijnen wat in het verleden soms tot vervelende complicaties leidde. Ik begaf me naar haar kamer op de eerste verdieping en vroeg me af of ze, zoals zo vaak de laatste tijd, weer diep zou liggen slapen maar ik trof haar samen met een andere inwoner en een verpleger in de gang voor haar kamer, ze begroette me blij en stelde me voor als haar broer. Ik verbeterde haar ‘Je zoon, moeder, je zoon’ maar dat drong maar traag door. In elk geval omarmde en kuste ze mij en zei hoe blij ze altijd was me te zien. De verpleger zei dat ze op weg waren naar de cafetaria waar een carnavalsfeest plaatsvond dus ik zei dat ik hen tot daar zou begeleiden. We kwamen bij de nieuwe ruime lift en mijn moeder dacht dat het mijn salon was en haar medebewoner vroeg of ik hier al lang woonde. Mijn moeder zei van wel en dat ik daarom zo goed de weg wist. We vorderden traag en ik vroeg of ze goed geslapen had. ‘Nee, ik was al lang wakker maar mijn slaapkamer is hier ergens’  ‘Vannacht moeder, vannacht. Heb je vannacht goed geslapen ?’ ‘Ja, altijd’, ondertussen had ze me nog eens als haar broer voorgesteld aan een voorbijkomende verpleegster en waren we zo dan tot bij de ingang van de cafetaria gesukkeld die afgeladen vol zat met bewoners die uitkeken naar het entertainment. Op het podium was een muzikant of geluidstechnicus bezig die mij een intense blik van verstandhouding toewierp. Ik zei tegen mijn moeder dat ik nu vertrok want in dat feestje had ik totaal geen zin en dat ze bij haar vrienden moest gaan zitten en ik kreeg een flashback naar al de keren dat zij mij als kind had afgezet op schoolfeestjes, de jeugdbeweging en dergelijke. Vreemd hoe de rollen in het leven omkeren.

Na de code aan de uitgang ingetikt te hebben liep ik naar de auto. Het regende pijpestelen. Thuisgekomen las ik in de krant over een rockmuzikant die dit weekend gestorven was aan longemfyseem. Hij had nog één long en was afhankelijk van een zuurstofapparaat. Dat is mijn toekomstperspectief dat ik zoveel mogelijk verdring. Heel de namiddag voelde ik mij ongemakkelijk en gedeprimeerd, ook terwijl ik in ’t café de krant las. Tja.

John Lennon

SO MUCH PAIN
I CAN'T EXPLAIN
(John Lennon)
eigenlijk vat dat het allemaal samen
Mensen rondom je sterven, of ze lijden, je eigen leven wordt herleid tot drie straten of een vierkante kilometer, je dromen verwoesten je, de kranten, de magazines doen je het ergste vermoeden, je spaargeld is niks meer waard en op de beurs verlies je tienduizenden euro's en elke dag zit je in hetzelfde café omdat je nergens anders meer naartoe kan en ze vragen je hoe het met je gaat ( ah, goed... hé, want je moet beleefd blijven)
So much pain
I can't explain
Ik herinner me nog levendig de dag dat John Lennon vermoord werd, ik had een natuurvoedingswinkel in Westmalle en zette onmiddellijk een foto met kaars ervoor in het uitstalraam en luisterde heel de dag naar de radio tussen treurige gesprekken met vrienden over de hele wereld in. Waarschijnlijk de treurigste dag uit mijn leven in al zijn uitzichtloze zinloosheid
 Ik wou dat ik nog kon reizen, dan zou ik graag éénmaal naar Liverpool vliegen en op 'John Lennon Airport' landen, wat een troost zou dat zijn, een magere, maar toch een troost
So much pain
I can't explain

Woonzorgcentrum

Dikwijls als ik mijn moeder ga bezoeken tref ik haar aan in diepe slaap. Ze heeft mij op het hart gedrukt haar dan niet wakker te maken, 'als ik slaap, wil dat zeggen dat ik het nodig heb'. Ik sla haar dan even gade in haar bed en zie hoe de slaap van kinderen of volwassenen (niet-bejaarden) anders is dan die van haar. Haar rust heeft iets krampachtigs, welhaast onherroepelijks alsof het een laatste fase was voor het einde. Als ik zeker ben dat ze nog ademt laat ik de kleinigheid die ik heb meegebracht achter en sluip weg. Vaak betreft het een magazine dat ik gelezen heb en dat zij naar eigen zeggen ook wel wil inzien, zoals ze ook nog een abonnement heeft op de krant alhoewel ik mij afvraag wat ze daar nu nog van begrijpt maar als ze graag een krant wil, dan krijgt ze die ook. Mijn wegsluipen houdt ook een zekere opluchting in omdat ze als ze wakker is altijd dezelfde vragen stelt die ik al eens eerder heb geciteerd en dat ze die vragen tot vijfmaal op een halfuur herhaalt wat zenuwslopend is. Ook komt ze soms listig uit de hoek 'Er zijn er die een auto hebben (ik dus) maar die mij zelfs niet naar ons huis in Edegem willen brengen, naar ons moeder die altijd zo goed geweest is voor mij en die ik een mooie vaas wil geven, maar ja, je weet hoe de mensen zijn.' Ik kom natuurlijk niet onvoorbereid en zeg dat ik die dag te voet ben of dat ik nog boodschappen moet doen en dat het iets voor volgende week zal zijn. Jaren geleden heb ik proberen uit te leggen dat dat huis na de dood van haar moeder meer dan dertig jaar geleden verkocht is maar dat is ze vergeten of heeft ze verdrongen. Ik wil haar ook geen verdriet doen want weinig is zo aandoenlijk als de smart van een demente negentigjarige. En zo gaan we verder door onze beperkte tijd van uitzichtloosheid en ziekte en verdwalen in onze respectievelijke kwalen en we hopen te slapen en dan weer wakker te worden en nog eens en nog eens, vandaag en alle dagen.