Ik keek gisteravond naar het formidastische No direction home van Martin Scorcese over Bob Dylan die zich uitgebreid liet interviewen en weer was ik blij dat toen ik zestien was Like a rolling stone nummer één was eerder dan wat schunnige rijmelrap of drensende dj's van nu. Ik had een mono pick-upje met de luidspreker in het afneembare deksel. Dagen en weken speelde ik de platen van Dylan onafgebroken en noteerde de teksten zo goed en zo kwaad ik kon om ze dan later in het woordenboek op te zoeken en zo bijeen te puzzelen. Het is geen wonder dat ik dankzij die zeer intellectueel lonende inspanningen nagenoeg tweetalig ben geworden en meer Engelstalig werk in mijn bibliotheek heb dan Nederlands. Hail Bob !
Engels werd voor mij een obsessie, zelfs toen ik veertien was en in het preventorium in Den Haan verbleef probeerde ik al hits van Cliff Richard (of all people) te vertalen, het zat me in het bloed. De Dylan-studie die ik aanving voordat al die songboeken op de markt verschenen later zette zich door omdat ik een fanatiek lezer en literatuurfreak was. Dus ging ik naar de Slegte en kocht mij de verzamelde werken van Shakespeare die daar toen voor een prikje lagen. Thuisgekomen wou ik vanaf het begin lezen en startte met The Tempest, maar helaas, het was boven mijn mogelijkheden en dat was een bittere, maar achteraf, begrijpelijke vergissing. Ik begon met het woordenboek bij de hand Steinbeck (The pearl etc.) en Caldwell te lezen en dat ging wél. Maar dan werd ik weer door ambitie gegrepen omdat ik van mijn prof literatuurgeschiedenis, de onvolprezen Firmin Mortier geleerd had dat Ulysses van James Joyce het belangrijkste boek van de eeuw was (correct !) dus ik spaarde om het te kopen. Het koste 600 frank en ik kreeg 50 frank 'zondag' dus je begrijpt wat een inspanning dat was. Ik kwam thuis met het boek en ik wou het in een gewijde stemming beginnen lezen als een intellectuele hoogmis, maar helaas, dat Engels was totaal onbegrijpelijk voor mij en dus onderging ik weer een bittere vernedering. Pas een kleine vijftien jaar later probeerde ik het opnieuw en nu was het één groot feest, in de jaren tachtig en negentig heb ik het boek zeven keer gelezen (vijfmaal in het Engels en twee verschillende Nederlandse vertalingen) en toen ik mijn antiquariaat begon noemde ik het Joyce Royce omdat Joyce & co (naar Shakespeare &co in Parijs) benomen was door een Nederlands vertaalcollectief. Mijn liefde voor het Engels is er altijd gebleven en de Engelsen die met mij scrabble hebben gespeeld hebben het geweten. Deze blog is dan ook grotendeels Engelstalig. Suits you sir !
Geen opmerkingen:
Een reactie posten