Svetlana Alexijevitsj

Ik las De oorlog heeft geen vrouwengezicht van Nobelprijswinnares literatuur Svetlana Akexijevitsj nadat ik vorige zomer (voor ze de prijs won, mag ik er ook eens vroeg bij zijn ja ?) Dit was geen wandeling in het park, tot twintig maal toe heb ik het boek even moeten wegleggen om op adem te komen en mijn pijn, verdriet, ontreddering te kunnen verwerken, vaak brandden de tranen achter mijn ogen en soms liepen ze er gewoon uit, als lezen ondraaglijk wordt vertolkt het iets wa...t je nergens anders ziet: de verhalen van al deze vrouwen, honderden hier, maar in werkelijkheid miljoenen zeggen iets dat ver voorbij het klassieke verhaal van de totalitaire staat gaat maar ik begrijp de 'apparatsjik' die hier moest mee omgaan wel hoor, er was een officieel verhaal 'wij wonnen, en kameraad Stalin is fantastisch' en dan komt daar zo'n onnozel Wit-Russisch vrouwtje en die heeft toch wel naar al die simpele mensen geluisterd zeker en ook nog eens hun hartverscheurende verhalen opgetekend, GROOT ALARM. En toch, als je de ongelofelijke moed, het pattriotisme, de doodsverachting van die mensen aanvoelt word je zo klein. Ik begrijp ook de paniek van de Chinese parrtijkaders die protest zien maar wel 1,3 miljard mensen moeten regeren die helaas niet klaar zijn voor democratie zoals wij die kennen, al de middelpuntvliegende krachten in het Chinese rijk zouden het vernietigen (dat hebben we al in een mini-versie gezien in Irak) en ondanks mijn diepe haat tegen alle autoritaire regimes en hun onderdrukking kan ik begrijpen dat daar de macht hebben wel winstgevend zal zijn maar niet noodzakelijk gemakkelijk. Maar terug naar Svetlana Alexijevitsj ; zij schrijft geen echte literatuur maar ook geen echte journalistiek, het is een nieuwe tussenvorm die terecht gelauwerd is maar om haar te lezen als gevoelig mens moet je wel moed hebben. Toch maar doen !