Rusthuis

Sinds een kleine twee jaar verblijft mijn moeder in het rusthuis dat op tweehonderd meter van mijn woning ligt wat makkelijk is voor wandelbezoekjes. Ze is Alzheimerpatient maar herkent mij nog en kan 'in het moment' zinnig praten, afgezien daarvan is ze lichamelijk gezonder dan ik wat mij wel eens zorgen baart ingeval ik voor haar zou sterven. Met het oog daarop is een 'bewindvoerder' aangeduid. Ik bezoek haar tweemaal in de week, maar enkel voor korte tijd omdat ik mijn geest moet afmartelen om een gespreksonderwerp te vinden. Zo weet ze bijvoorbeeld niet wat ze een uur tevoren gegeten heeft, of er bezoekers zijn langsgekomen, of de dokter geweest is e.d. Het weer kan besproken worden en om de minuut biedt ze mij 'een borreltje' aan. Gelukkig is ze tevreden met haar kamer en over de verpleging is er nooit geklaagd; het helpt natuurlijk ook dat ik enkele van de verpleegkundigen persoonlijk ken. Wel verdwijnen er soms sierraden, maar enkel de duurste, niet de prulletjes maar je weet niet of ze gestolen zijn of dat ze ze verborgen heeft en vervolgens vergeten waar. Ze hamstert ook allerlei dingen op plaatsen die daar niet noodzakelijk voor geschikt zijn, zoals etensresten in de kleerkast, oude kranten in de badkamer, gebruikte zakdoekjes enzovoort en wel in die mate dat bij een opruimbeurt samen met de hoofdverpleegkundige overlaatst wij op twintig minuten een grote vuilniszak vol hadden. Ik had een boek op haar salontafel gelegd met in koeien van letters BEZOEKERS op de voorkant zodat wie langskwam naam, adres en telefoonnummer kon achterlaten voor een mogelijke 'koffietafel' later maar dat boek verstopte ze telkens weer zodat ik het na tien keer voor bekeken hield. Maar ze is daar tevreden, klaagt nooit en heeft geen pijn, nu nog een gespreksonderwerp vinden