Toen ik vorige week mijn moeder bezocht in het rusthuis vroeg ze of ik met de wagen was gekomen en of ik haar in dat geval naar haar moeder in Edegem kon brengen want die had zoveel voor haar gedaan en nu wilde ze haar een mooie vaas schenken. Ze had wel te voet kunnen gaan maar met de auto was toch gemakkelijker. Even sta je daar dan vertwijfeld want hoe kan je haar zachtjes aan het verstand brengen dat het huis in Edegem al dertig jaar geleden verkocht werd na het overlijden van 'moemoe'. Ik vertelde geduldig hoe ze haar eerst thuis had verzorgd en toen dat te moeilijk werd naar het rusthuis had gebracht. Ze was volledig uit haar lood geslagen, ze wist daar echt niets van. Eergisteren bezocht ik haar tweemaal, de eerste keer lag ze diep te slapen en wou ik haar niet wakker maken en bij het tweede bezoek was ze onvindbaar. Toen ik later telefoneerde vertelde ze dat ze om boodschappen was geweest in het dorp waarna ze op bezoek was geweest bij haar moeder. Nu is het zo dat het rusthuis een deurcode heeft zodat de demente patiënten niet buiten kunnen dus op die boodschappen ging ik niet in maar ik moest toch weer het verhaal van 'moemoe' doen wat haar weer sterk verwonderde maar ze geloofde me uiteindelijk wel.
Het huis in Boechout waar ik opgroeide en dat ze 45 jaar geleden verkocht en waar ze nu vaak weer naartoe wil staat sinds enige tijd te koop. Ik heb mezelf al als koper willen voordoen om het nog eens van binnen en buiten te kunnen bekijken. Het zou waarschijnlijk kleiner lijken dan in mijn herinnering maar de grote tuin met de verschillende appelbomen met soorten die ik sindsdien nooit meer ergens zag zou ik zo graag nog eens zien. Het problem is dat ik nauwelijks nog trappen opkan zodat ik de kamers boven niet zou kunnen bezichtigen wat me als koper niet erg geloofwaardig zou doen overkomen en dus zal ik nooit mijn jongenskamer meer kunnen zien . Ik zal mijn moeder niet vertellen dat het huis te koop staat want dat zou haar maar in verwarring brengen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten