Hier ben ik dan in Athene, een stop-over op een intercontinentale vlucht naar mijn verleden. In de tijd natuurlijk een klein, kort stukje toekomst, maar in de geest het verleden of een deeltje daarvan. Eén van de talloze pelgrimages. En telkens ik alleen op een vliegtuig zit voor een verre reis is het moeilijk om te weten wie ik ben. Er is geen gezelschap van oude bekenden om me te definiëren dus ben ik al wat ik wil of dat waarvoor mijn medereizigers mij willen aanzien. Een vreemde en vaak terugkerende gewaarwording die de nodige vragen oproept. En antwoorden ? Dus ben en blijf ik maar dat samenraapsel of conglomeraat van gevoelens en gewaarwordingen met het nodige cynisme en de gebruikelijke verwondering dat ik altijd ben maar dat door dagelijkse associatie met vrienden en bekenden en vrouw en familie vaak gekneed wordt tot een voor hen, en ook voor mij, min of meer coherent geheel van doen en laten, van zwijgen en spreken, weten en zien. Vliegtuigen en luchthavens, informatiestandjes en lounges, alles zo onpersoonlijk dat ze je soms bijna hetzelfde gevoel geven als kloosters of retraite-centra waar ook een soort aanval, weliswaar bij de laatste vanuit een andere invalshoek, gelanceerd wordt op je persoonlijkheid of wat er voor doorgaat. Een ondergraving van alle of sommige van je futiele maskers waarvan je de meeste zelfs niet zelf hebt gemaakt maar die je opgezet zijn of die je blindelings graaiend hebt weggegrist en dan voorgehouden om toch maar aanvaard en niet veracht te worden, laat staan gedood. En in dat complete niemandsland van het bestaan weet toch ook niemand wie of wat hij is dus dat masker of die hele maskerade is dan de waarheid aangezien alles een spiegelpaleis is, een doolhof, een blindemannetje spelen met emoties en overtuigingen en zo vaak is daar de leugen of de schijn de fijnste pasmunt.
In de witmarmeren lounges van de luchthaven van Koeweit ben ik al flink verfomfaaid maar in de bar krijg ik geen alcohol "Sorry sir, not in this our country" dus haalde ik op exorbitante wijze mijn schade in op de nachtvlucht naar Bangkok, en drinkend staarde ik eindeloos naar de weerspiegeling van mezelf in het vliegtuigraampje en met elk uur dat voorbijging en elke slok die ik nam werd ik minder en minder herkenbaar. Wie is toch die knaap ?
14/10/1979
Geen opmerkingen:
Een reactie posten