Lezen

Van kindsbeen af heb ik altijd veel gelezen, elke dag zelfs. Nu treedt er een kwalitatieve  verandering op; ze is stilaan binnengeslopen. Je zou zeggen dat ik nu nog meer tijd dan vroeger heb om mij aan de literatuur te wijden maar er is één en ander tussengekomen. Sinds enkele jaren lees ik twee kranten in plaats van één per dag en wel van de eerste tot de laatste pagina. Neem daar ook nog enkele weekbladen bij dan gaat daar ook veel tijd inzitten. Verder noopt mijn ziekte mij om 12 uur per etmaal te slapen, ja dan schiet er al heel wat minder tijd over. Zo kan ik dus maar sporadisch overschakelen naar het boek waar ik in bezig ben dat er op die manier vaak heel fragmentarisch gaat uitzien. Zo ben ik dezer dagen bezig in The ministry of utmost happiness van Arundhati Roy en door mijn nieuwe manier van lezen lijkt het of ik een eindeloze reeks voetnoten doorneem eerder dan een lijvige roman. Natuurlijk zie ik ook wel dat dit boek niet zo goed is als The god of small things maar toch. De enige keren dat het toch nog lukt om van een roman te genieten is als hij kort en glashelder van stijl is zoals bijvoorbeeld het werk van Joseph Roth dat nu gelukkig allemaal terug uitkomt in vertaling. Funny how things change, ik mis het genot van de literatuur echt.

Iberië

De burgemeester van Barcelona en een groot deel van haar burgers waren de laatste tijd, terecht, misnoegd over het te grote aantal toeristen in hun stad die hen op die manier leek ontnomen te worden. Na de recente gebeurtenissen en wat hen verder nog te wachten staat kunnen ze die angst misschien voorlopig wel opbergen, helaas komt er mogelijk veel ergers aan. Alhoewel, met ramptoeristen weet je nooit. Als je de twee partijen in dit conflict bezigziet zie je enkel lui die op een nefaste ramkoers zitten en je weet wel waar dat begint, maar waar het eindigt ... ? De koning heeft het door zijn toespraak ook al niet gemakkelijker gemaakt, wat bezielt die mens begot ? Binnenkort zouden wel eens miljoenen mensen onaangenaam verrast kunnen worden als de kille wind van de geschiedenis hun wangen streelt.
P.S.
Na het conflict en een mogelijke scheiding kan F.C Barcelona met glans elk jaar de Catalaanse titel winnen. Ze zullen er vet mee zijn.

Eddy 'Trudo' Weyns

Het overlijden eind vorige week van Eddy Weyns blijft me bezighouden, meer dan ik verwacht had. We hadden elkaar al een klein jaar niet gezien vermits hij niet meer buitenkwam en ik in het ziekenhuis had gelegen en mij niet goed genoeg voelde om ziekenbezoeken af te leggen. Dus belde ik hem om de zes weken ofzo op om te horen hoe het ging. Tijdens ons laatste gesprek zei hij dat hij absoluut moest vermageren wat mij toch de opmerking ontlokte, Eddy, je weegt 130 kilo en de en...ige therapie die je te binnen schiet is in de zetel liggen met een bak Duvel en een slof sigaretten, ik denk niet dat dit veel zoden aan de dijk brengt. Er volgden enkele seconden van stilte waarna de uiterst rationele Eddy zei, je hebt volledig gelijk. Einde onderwerp. Hij was inderdaad één van de meest rationele mensen die ik ooit gekend heb, soms op het pijnlijke af. Zo hadden we eens een lang gesprek, toen nog in't café waarbij mij plots ongecontroleerd de vraag ontsnapte, Eddy,denk je niet dat je eigenlijk een autist bent ? Er viel een secondenlange stilte waarin hij zijn antwoord overwoog: Hugo, ik denk dat je gelijk hebt. Rationeel ! En nu verdwenen, spijtig, heel spijtig.

Angie (The house of iniquity)

I drilled a hole into this city
ever since I found you
you showed me nothing like pity
for you that wouldn't do
oh oh oh
life used to be just a surface
right now it's a nest
since you made clear its purpose
explained all of the tests
oh oh oh


       float like a butterfly
       and sting just like a bee
       they say that about Ali
       but to me
       that's what your loving is like
       Angie (3x)


You say ain't the lights pretty
but I don't have to look
I can feel you beside me
that's enough light for me
oh oh oh
well I got taught a lesson
understand it or burst
'tween the guide and the lady
I feel good but it hurts
oh oh oh


refr


I hear you speaking my name
but I know it's no call
my name's yours, it's within you
it's my naught and my all
oh oh oh
you stepped out of my being
wet with rainbows of life
to confront me with the riddles
of sweet leisure and hard strife
oh oh oh


refr. (1974)

Belastingen

Enkele weken geleden kreeg ik mijn  belastingbrief. Bweukes !!! Tot voor vijf jaar was dat geen probleem omdat ik mijn boekhouders betaalde om dat op te lossen. De laatste vijf jaar deed mijn vriend Eddy de honneurs maar die is nu ziek en heeft geen zin meer. Dus bekeek ik het formulier en vergeleek  het met dat van vorig jaar, hoe simpel kon het zijn in mijn geval ? En inderdaad, simpel, maar ... maar wat bleek, de belastingen hadden mij mijn fiscaal attest niet toegestuurd of het was in de post verloren gegaan, whatever maar daar sta je dan. Bellen naar Brussel, 'Ja wij  hebben al uw gegevens en de fiscale fiche is half maart opgemaakt'. 'Kunnen jullie die doormailen ?' 'Nee, want wie bent U ?', 'Iemand die niet graag andermans belastingsbrieven invult ' Maar bon, ik  moest naar Lier om daar alles in orde te brengen. In mijn huidige gezondheidstoestand werd ik daar al erg zenuwachtig van maar  je mag niet onnozel doen natuurlijk. Toch is het merkwaardig dat de mevrouw aan de telefoon mijn pensioenfiche op haar pc zag alsook mijn Sabam-fiche en mijn fiscale attesten van schenkingen aan goede doelen dus ze had me net zo goed een voorstel kunnen opsturen. Dus ik vandaag naar Lier. Blijkbaar in de verkeerde straat geparkeerd en belastingkantoor onvindbaar. Uiteindelijk hulp gevraagd aan een paar mensen en een vriendelijke oude dame begeleidde me heel de weg naar mijn bestemming en wachtte zelfs als ik op banken moest uitrusten omdat ik geen adem of energie meer had. Zo vriendelijk, en behulpzaam, ik ben haar nog altijd dankbaar. Dan drie kwartuur wachten en toen het eindelijk mijn beurt was werd de zaak in drie minuten opgelost. Ik kan niet zeggen hoe opgelucht ik was.

Bezoekster

Een vriendin die ik lang niet gezien had kwam langs. Ze wist zelfs niet dat ik januari en februari in het ziekenhuis had doorgebracht. Ze zei geschokt te zijn dat ik er zo slecht uitzag. Ikzelf zie elke dag een oude man in de spiegel maar merk geen verandering. Zij dus wel en ze bleef dat maar herhalen. Toen ging ze over op euthanasie en dat ik vroeger toch altijd gezegd had dat ik bij problemen er een einde zou aan maken. Ja maar dat was toen, nu is het te dichtbij en wil ik nog eenmaal de lente en de zomer zien, ik ben er niet klaar voor. Ze zag dat ik moe werd en vertrok. Ik denk niet dat ze ooit een carrière in de diplomatie moet nastreven. Over de lente gesproken, in mijn groene gemeente barst die nu helemaal los. Straten en parken die tot voor kort schraal en troosteloos waren breken nu open in een lieflijke aanval van levenslust en pril groen. Je zou een dier willen zijn en  in die bomen klimmen om dat frisse groen op te eten. Wat een pracht toch elk jaar

Ziek

 

Zeven jaar geleden werd bij mij onomkeerbaar longenfyseem (COPD IV) vastgesteld. Ik was al zo dikwijls gestopt met roken of had het geprobeerd, maar nu, te laat dus, was het plots heel makkelijk. Langzaam verergerde mijn toestand zodat ik vijf jaar geleden mijn zaak moest opgeven omdat ik de energie niet meer kon opbrengen. Geleidelijk vielen veel dingen weg. Dertig jaar lang ging ik haast elke avond naar het Sfinkscafé maar dat stopte nu en lange autoritten, dus ook reizen waren nu uit den boze zodat ik mij moest beperken tot dagelijks cafébezoek in  de namiddag waar ik  ging zitten lezen en met de ene of de andere een praatje sloeg. Het leven werd klein. Eind vorig jaar op 30 december moest ik ondersteund naar mijn auto gebracht worden en spendeerde de volgende dagen op de zetel . Met Nieuwjaar kon ik zelfs mijn moeder niet bezoeken die hier 200 meter vandaan in een zorgtehuis zit.Op 2 januari belde ik met de dokter en er werd besloten dat ik een zoveelste cortisone-kuur zou proberen. Twee dagen later werd ik ’s ochtends wakker, ik had op mijn rechterzij geslapen en draaide mij nu op mijn linker. Dit koste echter zoveel inspanning dat ik de volgende 20 minuten naar adem happend rechtop in bed zat aldoor een puffertje gebruikend en ik wist dat ik naar het hospitaal moest. De dokter kwam vrij snel, ze schreef een  verwijzing om mij bij de Spoed aan te melden en vrienden brachten mij daarheen.

Twee dagen  later verslechterde mijn toestand in zulke mate dat ik naar de intensive care moest maar die was in het Mortselse St.-Jozefziekenhuis volzet dus zou ik per ambulance naar St. Vincentius in Antwerpen gebracht worden. Wachtend op de ambulance liep het helemaal fout en beleefde ik het kwaadste uur van mijn leven. Ademen was nagenoeg onmogelijk en ik kreeg hartritmestoornissen, ik zat zo in het nauw dat ik luidop begon te kreunen, huilen bijna en binnen de kortste keren stonden er 8 of 9 dokters en verpleegkundigen rond mij die elkaar hulpeloos aankeken terwijl ze me inspoten met al waar ze konden aan denken. De ambulanciers van St. Vincentius waren ondertussen gearriveerd maar weigerden mij in die toestand te vervoeren en in dat pandemonium zat er een verpleegster bij mijn oor sussend te fluisteren van ‘Rustig meneer, rustig inademen, rustig uitademen’ en die bleef maar doorgaan, gelukkig voor haar had ik de kracht niet om haar te slachten.

Uiteindelijk was ik dan voldoende gekalmeerd om naar Antwerpen gebracht te worden waar ik vier dagen op de intensive care verbleef en met alle zorgen omringd werd wat mij een zeer veilig gevoel gaf. Vervelend was wel dat  24 op 24 om de 2 uur mijn bloeddruk werd gemeten, maar bon. Zowel hier als in St. Jozef genoot ik zeer veel zorgzaamheid, vriendelijkheid en aandacht wat erg goed doet als je zo machteloos bent.
Ik moest verschillende antibiotica en grote dosissen cortisone nemen en kreeg zware cortisone-uitslag die zelfs soms een wonde werd en behandeling vergde.

Terug in Mortsel trad er geen verbetering op en lag ik weken op bed, naar toilet gaan ging niet omdat de 3 meter afstand niet te overbruggen was. Ik had tien dagen  lang verstopping zodat ik niet de vernedering van de bijgestane stoelgang in bed moest ondergaan. Met het urinaal had ik gelukkig geen probleem.

Op een dag kwam de dokter binnen die zei dat hij een ietwat delicate vraag moest stellen . Hij legde uit dat hij 3 dagen vervangen zou worden en vroeg of ik in nood voor euthanasie dan wel voor therapeutische hardnekkigheid zou opteren. Ik zei dat op mijn RWS-papieren uitdrukkelijk vermeld was geen hardnekkigheid te betrachten maar realiseerde mij ook wel dat hij zo’n vraag niet zou komen stellen aan iemand die daar met een gebroken been  lag. Het werd een vreemd weekeinde; ik voelde nauwelijks iets, geen angst, geen paniek, geen lust tot bidden ofzo alleen een gelatenheid die onaangenaam aanvoelde. Maar je hebt geen keuze, lijdzaamheid is de enige optie. Ik keek op mijn uurwerk, ha, zondagmiddag en ik ben er nog. Zo ging dat een paar dagen tot ik marginaal beter werd in de mate dat ik naar het toilet kon maar dat was het dan ook, ik was zo zwak dat ik 6 weken lang mijn  tanden niet gepoetst heb of mijn baard getrimd. Er werd regelmatig gevraagd of ik nog niet naar huis wilde (er was plaatsgebrek door de griep-epidemie) en wil was er genoeg maar in die toestand als alleenstaande  je plan trekken leek mij niet evident en nu ik een week thuis ben klopt dat ook.

Eén pluspunt; ik haat de winter en door mijn twee maanden in het ziekenhuis heb ik hem ditmaal gemist terwijl iedereen maar kwam klagen dat het berekoud was.

En nu ga ik met moeite weer elke dag naar het café, iets waar ik heel de tijd van gedroomd had en lees, sla een babbeltje en nip aan een Duvel. Proost.